Uniwersalne Prawo Natury

Georgi Aleksandrow Stankow, Copyright 2009

Źródło: http://www.stankovuniversallaw.com/the-universal-law-of-nature/

Przetłumaczone na język polski przez Piotra Zyśka

Naukowa Definicja

WPROWADZENIE

Konwencjonalna nauka nie odkryła jeszcze jedynego prawa Natury, za pomocą którego mogą być określone wszystkie naturalne zjawiska bez wyjątku. Prawo takie powinno być określone mianem „uniwersalnego”. Na podstawie rzetelnych, zrozumiałych samych przez się naukowych zasad i faktów, obecny artykuł analizuje, z punktu widzenia metodologii nauki, formalne teoretyczne kryteria, które prawo naturalne powinno spełniać, ażeby posiadać status „Prawa Uniwersalnego”.

BIEŻĄCE KONCEPCJE

Niektóre znane prawa naturalne w nauce, takie jak prawo grawitacji Newtona, określane są jako „uniwersalne”, np. „uniwersalne prawo grawitacji”. Termin ten sugeruje, że to konkretne prawo obowiązuje w całym Wszechświecie niezależnie od przestrzeni i czasu, mimo że te fizyczne wymiary podlegają relatywistycznym zmianom jak określa to teoria względności (np. w transformacjach Lorentza).

To samo tyczy się wszystkich znanych fizycznych praw we współczesnej fizyce, włącznie z trzema prawami Newtona mechaniki klasycznej, prawami Keplera o obrocie planet, rozmaite prawa o zachowaniu gazów, płynów oraz dźwigni, pierwsze prawo termodynamiki o zachowaniu energii, drugie prawo termodynamiki o rosnącej entropii, różnorodne prawa promieniowania, liczne prawa elektrostatyczne, elektrodynamiczne, elektryczności oraz magnetyzmu (streszczone w czterech równaniach elektromagnetyzmu Maxwella), prawa teorii falowej, słynne prawo Einsteina o równoważności masy i energii, równanie falowe Schrödingera mechaniki kwantowej, i tak dalej. Współczesne podręczniki do fizyki zawierają więcej niż sto odrębnych praw, wszystkie z nich uważa się, że mają charakter uniwersalny.

Zgodnie z obecną teorią fizyczną, Natura – a właściwie jedynie nieorganiczna materia fizyczna – wydaje się przestrzegać rozlicznych praw, które mają charakter uniwersalny, np. są prawdziwe w każdym miejscu i czasie we Wszechświecie i pracują jednocześnie oraz w perfekcyjnej harmonii ze sobą, dlatego też ludzki umysł postrzega Naturę jako uporządkowaną Całość.

Nauka empiryczna, prowadzona jako badania eksperymentalne, zdaje się potwierdzać powszechną słuszność tych fizycznych praw bez wyjątku. W tym celu wszystkie fizyczne prawa przedstawione są jako równania matematyczne. Prawa Natury, wyrażone nie przez środki matematyki, w kontekście dzisiejszej nauki wydają się nie do pomyślenia. Każde prawdziwe, naturalne prawo zanim uzyska status uniwersalnego prawa fizycznego, powinno być empirycznie potwierdzone przez precyzyjny pomiar. Wszystkie pomiary w nauce oparte są na matematyce, np. jako różne jednostki układu SI, które definiowane są jako numeryczne zależności w obrębie matematyki, dopiero później otrzymane są jako matematyczne wyniki z eksperymentalnych pomiarów. Bez możliwości przedstawienia naturalnego prawa jako równania matematycznego, nie ma możliwości obiektywnego udowodnienia jego uniwersalnej zasadności w warunkach eksperymentalnych.

AKTUALNY STAN WIEDZY W NAUCE

Z powyższego opracowania możemy wyciągnąć wniosek, że termin „Prawo Uniwersalne” powinien być stosowany jedynie do praw, które mogą być zaprezentowane środkami matematyki i zweryfikowane bez wyjątku w ciągu badań eksperymentalnych. Jest to jedyny prawdziwy „dowód istnienia” (Existenzbeweis, Dedekind) „prawa uniwersalnego” w nauce z poznawczego i epistemologicznego punktu widzenia.

Do tej pory, jedynie znane prawa fizyczne spełniają kryterium bycia uniwersalnej zasadności w fizycznym wszechświecie i w tym samym czasie bycia niezależnym od błędnych przekonań ludzkiego myślenia na indywidualnym i kolektywnym poziomie. Dla przykładu, uniwersalna stała grawitacji G w prawie grawitacji Newtona, jest prawdziwa w każdym miejscu w fizycznym Wszechświecie. Grawitacyjne przyspieszenie na Ziemi g, również podstawowa stała prawa grawitacji Newtona, dotyczy jedynie naszej planety – dlatego też stała ta nie jest uniwersalna. Prawa fizyczne, które zawierają takie stałe są prawami lokalnymi i nie są uniwersalne.

Ważne jest, aby zaobserwować, że nauka odkryła prawa uniwersalne jedynie dla świata fizycznego, definiowanego jako materia nieożywiona, i poniosła porażkę w ustanowieniu takich praw dla regulacji materii organicznej. Bionauka i medycyna nadal nie są w stanie w ogóle sformułować podobnych praw uniwersalnych dla funkcjonowania organizmów biologicznych, a w szczególności dla organizmu ludzkiego. Jest to dobrze znany fakt, który dyskredytuje te dyscypliny jako ścisłe studia naukowe.

Rozmaite bionauki, takie jak biologia, biochemia, genetyka, medycyna – z godnym uwagi wyjątkiem fizjologii, gdzie potencjały czynnościowe komórek, takich jak neurony i komórki mięśniowe, opisane są prawami elektromagnetyzmu - są opisowymi, niematematycznymi dyscyplinami. Jest to podstawowa metodologia nauki, która powinna być przekonująca dla każdego specjalisty.

Konkluzja ta ma zasadność niezależnie od faktu, że naukowcy wprowadzili liczne matematyczne modele na rozlicznych polach bionauki, za pomocą których eksperymentują w przesadny sposób. Aż do teraz, zawiedli oni w wykazaniu tego, że modele te są uniwersalnie prawdziwe.

Dzisiaj pośród naukowców powszechnym wrażeniem jest to, że organiczna materia nie podlega podobnym prawom uniwersalnym jak obserwuje się to dla materii fizycznej. Spostrzeżenie to, zgodnie z ich przekonaniem, powoduje różnicę między materią organiczną i materią nieorganiczną.

Niemożność naukowców w ustanowieniu uniwersalnych praw w materii biologicznej może być spowodowana przez fakt, że:

a) prawa takie nie istnieją albo

b) istnieją, ale są tak skomplikowane, że są poza poznawczymi zdolnościami śmiertelnych ludzkich umysłów.

Ta ostatnia hipoteza dała życie religijnemu poglądowi, że istnieją boskie prawa uniwersalne, za pomocą których Bóg albo wyższa świadomość stworzyła Naturę i Życie na Ziemi i reguluje je w bezustanny, niewidzialny sposób.

Rozważania te nie biorą pod uwagę faktu, że nie ma zasadniczej różnicy między materią nieorganiczną, a organiczną. Biologiczne organizmy składają się w znacznym stopniu z nieorganicznych związków. Cząsteczki organiczne, takie jak białka, kwasy tłuszczowe i węglowodany, zawierają dla przykładu jedynie nieorganiczne pierwiastki, dla których obowiązują powyżej wspomniane fizyczne prawa. Stąd też, powinny one obowiązywać również dla materii organicznej, w innym przypadku nie będą one uniwersalne. Ten prosty i zrozumiały sam przez się fakt został rażąco zlekceważony we współczesnej teorii naukowej.

Rozróżnienie pomiędzy materią nieorganiczną i organiczną– pomiędzy fizyką i bionauką – jest zatem sztuczne i wynika wyłącznie ze względów dydaktycznych. Te sztuczne rozdzielenie naukowych dyscyplin wyłoniło się historycznie wraz z postępem wiedzy naukowej na wielu polach badań eksperymentalnych w ciągu czterech ostatnich stuleci od czasu Kartezjusza i Galileusza, którzy stworzyli współczesną naukę (matematyka i fizyka). Dychotomia ta ma swoje korzenie we współczesnym empiryzmie i przeczy teoretycznemu wglądowi i przytłaczającym dowodom eksperymentalnym, że Natura – czy to organiczna czy nieorganiczna – funkcjonuje jako wzajemnie powiązany, harmonijny byt.

FORMALNE NAUKOWE KRYTERIA DLA „PRAWA UNIWERSALNEGO”

Z wywodu tego możemy łatwo ustalić fundamentalne teoretyczne kryteria, które prawo naturalne musi spełniać, ażeby mogło być nazwane „Prawem Uniwersalnym”. Są to:

1. Prawo musi być prawdziwe dla materii nieorganicznej i organicznej.

2. Prawo musi być przedstawione środkami matematyki, np. jako równanie matematyczne, ponieważ wszystkie znane prawa fizyczne są matematycznymi równaniami.

3. Prawo musi zostać empirycznie zweryfikowane bez wyjątku przez wszystkie naturalne zjawiska.

4. Prawo musi integrować wszystkie znane prawa fizyczne, inaczej mówiąc, muszą być one matematycznie wyprowadzone z tego Prawa Uniwersalnego i muszą być ontologicznie przez nie objaśnione. W tym przypadku, wszystkie znane prawa fizyczne są zastosowaniami matematycznymi jednego Prawa Natury.

5. Alternatywnie, trzeba udowodnić, że wszystkie znane fundamentalne stałe naturalne w fizyce, które dotyczą licznych odmiennych praw fizycznych są powiązane ze sobą i mogą być wyprowadzone jedna z drugiej. Będzie to potężny matematyczny i fizyczny dowód na jedność Natury zgodnie z jednym Prawem Uniwersalnym, jako że wszystkie te stałe mogą być eksperymentalnie zmierzone za pomocą równań matematycznych.

W ten sposób po raz pierwszy można zintegrować grawitację z trzema pozostałymi fundamentalnymi siłami (patrz niżej) i w końcu zunifikować fizykę. Aż do dzisiaj konwencjonalna fizyka, która stwierdza to w modelu standardowym, nie potrafi połączyć grawitacji z trzema innymi fundamentalnymi siłami. Jest to powszechnie wiadome pośród fizyków i okoliczności te kompromitują całą strukturę tej naturalnej nauki. Fizyka nie jest w stanie wyjaśnić jedności Natury. Fakt ten nie jest dobrze zrozumiany w dzisiejszych czasach przez wszystkich ludzi, ponieważ jest to rozmyślnie lekceważone, a nawet tuszowane przez wszystkich teoretyków.

Ujednolicenie fizyki było marzeniem wielu czołowych fizyków, takich jak Einstein, który wprowadził pojęcie uniwersalnego równania pola, znane również jako „Weltformel” (równanie światowe), albo H.Weyl, który wierzył, że fizyka może być rozwinięta w uniwersalną teorię pola.

Idea ta była przekazywana w takich współczesnych koncepcjach jak Teorie Wielkiej Unifikacji (GUT-y z ang. Grand Unification Theory), teorie wszystkiego lub teorie strun, jednakże bez jakiegokolwiek realnego sukcesu.

Jeśli takie prawo może być odkryte, poprowadzi to automatycznie do zjednoczenia fizyki i wszystkich nauk naturalnych w „Ogólną Teorię Nauki”.

Obecnie fizyka nie może być zunifikowana. Grawitacja nie może być zintegrowana z pozostałymi trzema siłami w modelu standardowym i w ogóle nie ma teorii grawitacji. Prawa grawitacji Newtona opisują dokładnie ruch i siły grawitacyjne pomiędzy dwoma oddziałującymi wzajemnie na siebie masami obiektów, ale nie dają nam wyjaśnienia na to, jak grawitacja wywierana jest jako „działanie na odległość”, zwane również „korelacją dalekiego zasięgu”, albo jaką rolę pełnią fotony w transmisji sił grawitacyjnych, biorąc pod uwagę fakt, że grawitacja jest propagowana z prędkością światła, która jest w rzeczywistości prędkością fotonów.

Jeśli to hipotetyczne „Prawo Uniwersalne” jest również prawdziwe dla organizacji ludzkiego społeczeństwa i dla funkcjonowania ludzkiego myślenia, wtedy możemy mówić o prawdziwie „Uniwersalnym Prawie”. Odkrycie takiego prawa doprowadzi do zunifikowania wszystkich nauk we wszechteorię ludzkiej wiedzy. Ta uniwersalna teoria będzie w swojej werbalnej formie przedstawiona jako system kategoryczny (Arystoteles), bez zaprzeczeń, innymi słowy będzie ona stosować formalistyczną zasadę wewnętrznej spójności.

Z metodologicznego punktu widzenia, nowa Ogólna Teoria Nauki, oparta na Prawie Uniwersalnym, będzie zorganizowana jako aksjomatyka. Potencjalna aksjomatyzacja wszystkich nauk będzie tym samym oparta na „Prawie Uniwersalnym” albo jego definicji. Będzie to pierwszy i jedyny aksjomat, z którego będą wyprowadzone wszystkie inne prawa, definicje i konkluzje w logiczny i spójny sposób. Wszystkie te teoretyczne stwierdzenia będą później potwierdzone w sposób eksperymentalny.

Są to idealne teoretyczne i formalistyczne kryteria, które musi spełnić „Prawo Uniwersalne”. Nowa Ogólna Teoria Nauki oparta na takim „Prawie Uniwersalnym” będzie zatem całkowicie matematyczna, ponieważ samo Prawo jest matematycznego pochodzenia – musi być przedstawione jako równanie matematyczne.

W tym przypadku wszystkie naturalne i społeczne nauki mogą być w zasadzie przedstawione jako matematyczne systemy dla ich konkretnych przedmiotów badań, tak jak fizyka dzisiaj w gruncie rzeczy jest stosowaną matematyką dla fizycznego świata. Nauki ścisłe są zatem „dokładne”, ponieważ przedstawione są jako równania matematyczne.

KRYZYS PODSTAW MATEMATYKI

(patrz Wikipedia: Grundlagenkrise der Mathematik)

To metodologiczne podejście musi rozwiązać jeden fundamentalny teoretyczny problem, który dręczy współczesną teorię nauki. Problem ten jest znany jako „Kryzys Podstaw matematyki”. Matematyka nie może udowodnić swojej zasadności poprzez swoje własne środki. Jeśli matematyka jest uniwersalnym narzędziem przedstawiania Natury we wszystkich ścisłych dyscyplinach fizycznych, Kryzys Podstaw matematyki obejmuje wszystkie nauki naturalne. Nauki społeczne nie utrzymują uniwersalnej zasadności, gdyż nie mogą być wyrażone matematycznie. Dlatego też Kryzys Podstaw matematyki jest Kryzysem Nauki.

Chociaż kryzys ten powinien być podstawową wiedzą każdego naukowca bądź teoretyka, współcześni naukowcy są całkowicie nieświadomi jego istnienia. Stąd ich zupełny agnostycyzm odnośnie istoty Natury.

Ta ignorancja jest trudna do wyjaśnienia, jako że dysputa o podstawach w matematyce, znana po niemiecku jako Grundlagenstreit der Mathematik, zdominowała nastroje europejskich matematyków podczas pierwszej połowy XX wieku. Obecna ignorancja naukowców na temat tego kryzysu nauki wynika z faktu, że matematycy nie byli jeszcze w stanie rozwiązać kryzysu podstaw matematyki i zamietli go przy użyciu wielkiej miotły pod dywan totalnego zapomnienia.

Matematyka jest hermeneutyczną dyscypliną i nie ma zewnętrznego przedmiotu badań. Wszystkie matematyczne koncepcje są „obiektami myśli” (Gedankendinge). Jej prawdziwość nie może być zweryfikowana w świecie zewnętrznym, jak ma to miejsce w przypadku praw fizycznych. Matematyka może udowodnić swoją zasadność jedynie przez swoje własne środki.

To trafne spostrzeżenie pojawiło się pod koniec XIX wieku i było po raz pierwszy sformułowane jako teoretyczny program Hilberta w 1900 r. W tym czasie, większość matematyków rozpoznała potrzebę ujednolicenia teorii matematyki poprzez całkowitą jej aksjomatyzację. Nazwane to zostało formalizmem Hilberta. Hilbert osobiście włożył wysiłek, żeby zaksjomatyzować geometrię na bazie kilku elementarnych koncepcji, takich jak linia prosta, punkt itd., które wprowadził w sposób a priori.

Częściowa aksjomatyzacja matematyki zyskała rozpędu w pierwszych trzech dekadach XX wieku, do czasu, gdy austriacki matematyk Gödel udowodnił w 1931 r. w jego słynnym twierdzeniu, że matematyka nie może udowodnić swojej zasadności za pomocą aksjomatycznych środków. Wykazał w nieodwołalny sposób, że za każdym razem, gdy formalistyczna zasada Hilberta wewnętrznej spójności i braku zaprzeczeń jest zastosowana do systemu matematyki – czy to geometrii czy algebry – prowadzi to nieuchronnie do podstawowej antynomii (paradoksu). Termin ten był po raz pierwszy wprowadzony przez Russella, który zakwestionował teorię zbiorów Cantora, podstawę współczesnej matematyki. Gödel wykazał logicznymi środkami, że każde aksjomatyczne podejście w matematyce nieuchronnie prowadzi do dwóch przeciwnych, wykluczających się wyników.

HIPOTEZA CONTINUUM

(patrz również: Hipoteza continuum)

Aż do dzisiaj, nikt nie był w stanie obalić twierdzenia Gödla, które dodatkowo omówił w 1937 r. Dzięki temu twierdzeniu rozpoczął się kryzys podstaw matematyki, który wciąż trwa, co ucieleśnia to hipoteza continuum, niezależnie od faktu, że wszyscy matematycy po Gödlu preferują go ignorować. Z drugiej jednak strony, matematyka wydaje się przedstawiać prawidłowe wyniki, kiedy jest zastosowana do świata fizycznego w postaci praw naturalnych.

Spostrzeżenie to prowadzi do jedynego możliwego wniosku.

ODKRYCIE „PRAWA UNIWERSALNEGO”

Rozwiązanie hipotezy continuum i wyeliminowanie kryzysu podstaw matematyki może być osiągnięte jedynie w prawdziwym fizycznym świecie, a nie w hermeneutycznej, mentalnej przestrzeni matematycznych koncepcji. Jest to jedyny możliwy „dowód istnienia”, który może wyeliminować Kryzys Podstaw matematyki i obalić obecną antynomię pomiędzy jej zasadnością w fizyce i jej niezdolnością udowodnienia tego samego we własnym zakresie.

Nowa aksjomatyka, która wyłoni się z tego intelektualnego przedsięwzięcia nie będzie dłużej czysto matematyczna, ale będzie jednocześnie fizyczna i matematyczna. Taka aksjomatyka może jedynie być oparta na odkryciu „Prawa Uniwersalnego”, to ostatnie będącym zarazem źródłem fizyki i matematyki. W tym przypadku, „Prawo Uniwersalne” będzie pierwszym i jedynym pierwotnym aksjomatem, z którego wszystkie naukowe terminy, prawa naturalne i różne inne koncepcje w nauce będą aksjomatycznie, tj. spójnie i bez jakichkolwiek wewnętrznych zaprzeczeń, wyprowadzone. Taka aksjomatyka zakorzeniona jest w doświadczeniu i będzie potwierdzona przez wszystkie naturalne zjawiska bez wyjątku. Aksjomatyka ta będzie podstawą Ogólnej Teorii Nauki, którą autor opracował po odkryciu Uniwersalnego Prawa Natury w 1994 r.

MATERIAŁ ŹRÓDŁOWY

1.       Dr. Georgi Stankov, Munich, Germany

2.      Tipler, PA. Physics for Scientists and Engineers,1991, New York, Worth Publishers, Inc.

3.      Feynman, RP. The Feynman Lectures on Physics, 1963, California Institute of Technology.

4.      Peebles, PJE. Principles of Physical Cosmology, 1993, Princeton, Princeton University Press.

5.      Berne, RM & Levy MN, Physiology, St. Louis, Mosby-Year Book, Inc.

6.      Bourbaki, N. Elements of the History of Mathematics, 1994, Heidelberg, Springer Verlag.

7.      Davis, P. Superstrings. A Theory of Everything?, 1988, Cambridge, Cambridge University Press.

8.      Weyl, H. Philosophie der Mathematik und Naturwissenschaft, 1990, München, Oldenbourg Verlag.

9.      Barrow, JD. Theories of Everything. The Quest for Ultimate Explanation, 1991, Oxford, Oxford University Press.

10.   Stankov, G. Das Universalgesetz. Band I: Vom Universalgesetz zur Allgemeinen Theorie der Physik und Wissenschaft,1997, Plovidiv, München, Stankov’s Universal Law Press.

11.    Stankov, G. The Universal Law. Vol.II: The General Theory of Physics and Cosmology, 1999, Stankov’s Universal Law Press, Internet Publishing 2000.

12.    Stankov, G. The General Theory of Biological Regulation. The Universal Law in Bio-Science and Medicine, Vol.III, 1999, Stankov’s Universal Law Press, Internet Publishing 2000.

Autor: