Rola stałej CBR w Kosmologii

Georgi Aleksandrow Stankow, 20 Maja, 2017

Oryginalna wersja angielska

Jak zostało nadmienione wcześniej (tutaj, tutaj i tutaj), hipoteza „wielkiego wybuchu” modelu standardowego kosmologii oparta jest na dwóch filarach:

• kosmiczne promieniowanie tła (CBR) i
• rozszerzanie się Wszechświata jak określa to prawo Hubble’a

Jeśli te filary mogą być zinterpretowane inaczej, np. przez Prawo Uniwersalne, wtedy model standardowy musi być odrzucony.

W poprzednim artykule wyjaśniłem, jak idea rozszerzającego się Wszechświata ewoluowała w kosmologii, mianowicie, z jednostronnego postrzegania wertykalnej wymiany energii pomiędzy materią a czaso-przestrzenią fotonową. W tym rozdziale omówię niedociągnięcia interpretacyjne CBR we współczesnej kosmologii.

Eksperymentalne potwierdzenie CBR, przewidzianego przez Gamowa na bazie modelu Friedmanna i przypadkowo odkrytego przez Penziasa i Wilsona w latach sześćdziesiątych, wywołało mylne przekonanie wśród kosmologów, że teoretyczne założenia modelu standardowego są prawdziwe. Kluczowym założeniem tego modelu jest to, że od samego początku Wszechświat był zdominowany przez ekstremalnie gorące promieniowanie ciała doskonale czarnego (gorąca czaso-przestrzeń fotonowa), które się ochłodziło podczas adiabatycznego rozszerzania się Wszechświata do obecnej temperatury około 3K (2,3 – 3,5K) – stąd termin 3K-CBR.

Przepowiedzenie 3K-CBR na bazie błędnych założeń i jej późniejsze odkrycie jest ciekawostką, która z pewnością będzie cieszyć się wybitnym miejscem w przyszłej galerii naukowych błędów. Tradycyjna interpretacja CBR jako konsekwencja ekspansji Wszechświata zostanie teraz odrzucona.

W Tomie II, w rozdziale 5.5 wykazałem, że stała CBR, która determinuje zależność pomiędzy temperaturą ciała materialnego, a częstotliwością emitowanych fotonów f_max = K_CBR × T (patrz tom II, równanie (82) i poprzedni artykuł) zależy jedynie od prędkości światła c i stałej proporcjonalności B prawa przesunięć Wiena:

K_CBR = c/B.

Stała B jest jednowymiarową czaso-przestrzenią nowatorskiego termodynamicznego poziomu materii, o którym nie zdano sobie jeszcze sprawy (patrz Tom II, rozdział 5.5, równanie (81a)).

W spojrzeniu tradycyjnej kosmologii, prędkość światła c jest fundamentalną stałą, która pozostała niezmienna podczas wielkiego wybuchu w pierwszych sekundach ekspansji Wszechświata. Założenie to umożliwia ustalenie parametrów Plancka „wielkiego wybuchu”, które są podstawowymi wielkościami modelu standardowego kosmologii (dla zrozumienia prawdziwego znaczenia parametrów Plancka zobacz moją dyskusję i wyprowadzenia w Tomie II, rozdział 9.7 (lub patrz tutaj)). Bez wyprowadzeń tych parametrów, koncepcja „wielkiego wybuchu” byłaby bezsensowna, jaka z resztą jest, ponieważ parametry Plancka są naukowym „szmirowatym czytadłem” wyprodukowanym przez puste ubytki umysłów współczesnych kosmologów i wystrzelonym w nieskończoną przeszłość.

I nie zapominajmy, że czas linearny jest iluzją ludzkiego umysłu i tego, że nie ma czegoś takiego jak przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, ale że wszystko odbywa się w wiecznym Teraz, w jednoczesności Wszystkiego-CO-Jest, dlatego można odrzucić hipotezę „wielkiego wybuchu” bez dalszego naukowego zamieszania bazując całkowicie na tej transcendentalnej wiedzy.

Zgodnie z modelem standardowym, podczas „wielkiego wybuchu” materia nie istniała, przynajmniej nie w takiej formie jaka jest obecnie widziana. Oznaczałoby to, że stała B nie istniała: B = 0 i K_CBR = c / 0 = nieprawdopodobne zdarzenie (niedozwolona operacja matematyczna). Z drugiej strony, stała CBR determinuje częstotliwość jakiegokolwiek emitowanego promieniowania fotonu dla jakiejkolwiek temperatury materii, która jest, w rzeczywistości, wielkością czasu poziomu termodynamicznego materii: f_max = K_CBR × T. Jeśli umieścimy dla T temperaturę 2,73 K, uzyskamy właśnie maksymalną częstotliwość CBR, która jest zmierzona eksperymentalnie przez satelitę COBE (1):

f_max = K_CBR×T_CBR = 1,0345×10¹¹ ×2,73 K = 2,824×10¹¹

Jest to bardzo potężny eksperymentalny dowód na słuszność nowej kosmologii Prawa Uniwersalnego, który nie może być przedstawiony przez wszystkie obecnie akceptowane hipotezy, takie jak teoria inflacji.

Jeśli założymy, że na początku Wszechświata materia nie istniała, musimy także zaakceptować, że nie było poziomu termodynamicznego podczas „wielkiego wybuchu” i krótko po nim. Zatem czas tego poziomu, temperatura, nie powinna również istnieć: T = nieprawdopodobne zdarzenie (nieistniejące). W tym przypadku, dla czasu (częstotliwości) czaso-przestrzeni fotonowej uzyskujemy następujący logiczny wynik:

f_max = nieprawdopodobne zdarzenie (K_CBR) × nieprawdopodobne zdarzenie (T) =

= nieprawdopodobne zdarzenie

Powyższe równanie symbolizuje całkowity nonsens modelu standardowego.

Jeśli nie było materii, nie byłoby temperatury i następnie czaso-przestrzeni fotonowej w terminach fal elektromagnetycznych z czasem (częstotliwością) i prędkością jak jest obecnie obserwowane: c = f λ = 0λ = 0. Model standardowy postuluje, że c obowiązywała podczas „wielkiego wybuchu” (patrz wyprowadzenia parametrów Plancka w Tomie II, Rozdział 9.7 (lub patrz tutaj)).

Jednakże, jeśli nie było czaso-przestrzeni fotonowej, nie powinno być promieniowania i tym samym CBR jakie jest obecnie obserwowane. Założenia modelu standardowego nie zostały jeszcze zakwestionowane tylko dlatego, bo epistemologiczne tło czaso-przestrzeni, to jest przestrzeni i czasu, nie było przedmiotem zainteresowania dzisiejszej fizyki i kosmologii. Ten agnostycyzm jest źródłem wszystkich skaz w tych naukach.

Z drugiej strony, jeśli założymy, że Wszechświat ewoluował stopniowo przez rozwijanie nowych poziomów, ale w interwałach czasowych, które są nieskończone w odniesieniu do szacowanego wieku Wszechświata, możemy wyobrazić sobie podobne warunki w czarnych dziurach, gwiazdach neutronowych, kwazarach, pulsarach i innych podobnych materialnych systemach grawitacyjnych (patrz Tom II, rozdział 9.9) jak sugeruje się dla „wielkiego wybuchu” i krótkiego okresu czasu później. W tym przypadku nie musimy ekstrapolować w przeszłości, jak jest to uczynione w modelu standardowym dzisiejszej kosmologii, a rozważyć skończone życia gwiazd w kontekście wymiany energii pomiędzy materią i czaso-przestrzenią fotonową.

Kiedy wymiana energii z materii do czaso-przestrzeni fotonowej postrzegana jest jednostronnie jako ekspansja, która postępuje w przyszłość, dochodzi się nieuchronnie do hipotezy „wielkiego wybuchu”, jeśli proces ten prześledzony jest z powrotem w przeszłość. Ta fałszywa hipoteza wynika z idei, że czaso-przestrzeń fotonowa jest pusta i jednorodna. Jest to w fizyce kardynalny, epistemologiczny błąd, który zrodził cały ten nonsens w kosmologii.

Nowa Aksjomatyka wyraźnie mówi, że stała CBR jest stałą absolutną wertykalnej wymiany energii pomiędzy poziomem termodynamicznym (kinetycznym) materii, a termodynamicznym poziomem czaso-przestrzeni fotonowej jak określa to nowe prawo termodynamiki fotonowej Stankowa (Tom II, rozdział 5.7), które jest zastosowaniem Prawa Uniwersalnego. Stąd czas f poziomu fotonowego zależy od czasu (temperatury) materii i vice versa: temperatura materii zależy od częstotliwości zabsorbowanych fotonów.

Ta wzajemna współzależność może być obserwowana w każdej chwili w życiu codziennym, np. ocieplanie się metalu pod wpływem promieni słonecznych i w konsekwencji jego promieniowanie ciepłem. Częstotliwość fotonów promieni słonecznych zależy jedynie od powierzchniowej temperatury Słońca (Tom II, równanie (82)). Takie zjawiska są manifestacjami wertykalnej wymiany energii pomiędzy materią a fotonami, która następuje w oba kierunki (zachowanie potencjałów czynnościowych).

Powyższe równanie maksymalnej częstotliwości CBR pozostaje niezmienne dla każdej temperatury. Wiadome jest, że czarne dziury i gwiazdy neutronowe mają ekstremalnie wysokie temperatury. Kiedy częstotliwość fotonów emitowanych przez te grawitacyjne systemy jest wyliczona przez to równanie, otrzymujemy kosmiczne promieniowanie tła w zakresie gamma. Taka wysoka częstotliwość-CBR jest regularnie obserwowana w astrofizyce. Zazwyczaj tego rodzaju CBR nie jest tłumaczone jako pozostałość „wielkiego wybuchu”. Ilustruje to niejednoznaczność obecnych kosmologicznych interpretacji.

Równanie maksymalnej częstotliwości CBR jest bardzo przydatną aplikacją Prawa Uniwersalnego, za pomocą której możemy ustalić termodynamiczne współczynniki wertykalnej wymiany energii poszczególnych gwiazd i innych ciał niebieskich z czaso-przestrzenią fotonową. W następnym rozdziale wykażę, że przesunięcia ku czerwieni w efekcie Dopplera mogą być użyte w ten sam sposób w ustaleniu wertykalnej wymiany energii pomiędzy poszczególnymi systemami grawitacyjnymi a czaso-przestrzenią fotonową. W odniesieniu do teorii względności, te współczynniki absolutne mogą być również nazwane „relatywistycznymi współczynnikami interakcji energii”. Jest to jedyne prawdziwe wytłumaczenie ogólnej teorii względności Einsteina, której nigdy on nie zrozumiał.

Ta nowa poprawna interpretacja obserwowanych przesunięć ku czerwieni we Wszechświecie eliminuje wyłącznie eksperymentalne dowody, które są obecnie używane, żeby udowodnić domniemaną zasadność modelu „wielkiego wybuchu” gorącego rozszerzającego się Wszechświata.

Sic transit imbecillitae dicendum est cosmologists. (Oto w jaki sposób przemija imbecylizm kosmologów)

Przypis:

1. COBE Science Working Group, Spectrum of the cosmic background radiation, in P.J.E. Peebles, Principles of Physical Cosmology, Princeton University Press, New Jersey, 1993, s. 132.