Prawo Hubble’a Jest Zastosowaniem Prawa Uniwersalnego dla Widzialnego Wszechświata

Georgi Aleksandrow Stankow, 16 Maja, 2017

Oryginalna wersja angielska

Równanie Prawa Hubble’a prezentowanego w poprzedniej publikacji na temat kosmologii pokazuje, że to kosmologiczne prawo jest zastosowaniem Prawa Uniwersalnego i określa jednowymiarową czaso-przestrzeń zgodnie z definicją nowej Aksjomatyki:

dv = dl/dt = H_ol = [czaso-przestrzeń-1d]

Jako że stała Hubble’a H_o jest stałą naturalną, prawo to określa stałą czaso-przestrzeń widzialnego Wszechświata, jako maksymalnego konkretnego systemu Wszystkiego-CO-Jest, który jest dostępny ludzkim zmysłom i instrumentom materialnym:

dv = dl/dt = H_ol_max = [czaso-przestrzeń-1d]

Dowód jest zupełnie prosty. Zgodnie z prawem Hubble’a, maksymalna prędkość ucieczki dv, którą galaktyka osiąga zanim emituje ona sygnał świetlny do obserwatora, to prędkość światła dv→c. Jako że prawo Hubble’a utrzymuje uniwersalną ważność, utrzymuje się również dla prędkości ucieczek, które są większe niż c. W tym przypadku, światło emitowane przez galaktyki z dv > c nie dosięgnie obserwatora, ponieważ prędkość światła jest mniejsza niż ich przeciwna prędkość ucieczki. Prędkość wypadkowa (czaso-przestrzeń) emitowanych fotonów jest negatywna w odniesieniu do obserwatora, czyli takie fotony nigdy nie osiągną obserwatora, ale nadal istnieją i powinny być brane pod uwagę w kosmologii.

Jako że nasza informacja na temat każdego materialnego ciała niebieskiego we Wszechświecie jest transmitowana przez czaso-przestrzeń fotonową, galaktyki z wyższą prędkością ucieczki niż prędkość światła nie są dłużej widoczne obserwatorowi. Oznacza to, że istnieje horyzont zdarzeń widzialnego Wszechświata, poza którym prawo Hubble’a nadal obowiązuje, ale nie może być nadal obserwowane. Zasadność prawa Hubble’a poza horyzontem zdarzeń wynika również z faktu, że jest ono aplikacją Prawa Uniwersalnego czaso-przestrzeni, podczas kiedy widzialny Wszechświat jest konkretnym jej systemem.

Horyzont zdarzeń determinuje granice widzialnego Wszechświata w odniesieniu do ludzkiego poznania. Granice widzialnego Wszechświata determinowane są przez rozmiar c, ponieważ czaso-przestrzeń fotonowa jest ostatecznym poziomem, który możemy aktualnie postrzegać. Jako że wszystkie poziomy czaso-przestrzeni są U-podzbiorami i zawierają się jako element, nie możemy wykluczyć możliwości, że istnieją dalsze poziomy poza czaso-przestrzenią fotonową z wyższą prędkością niż c. Jeśli zdobędziemy do nich dostęp, poszerzymy nasz horyzont zdarzeń widzialnego Wszechświata. Stanie się to po naszym podniesieniu, kiedy ludzka świadomość zostanie oswobodzona z ograniczeń prędkości światła c i będzie zdolna do postrzegania natychmiast i jednocześnie wszystkie części multiwersu.

Jak widzimy, horyzont zdarzeń określa przestrzeń widzialnego Wszechświata w odniesieniu do naszych ograniczonych zmysłów i obecnego poziomu postępu technologicznego. Ten kosmologiczny system może być wyrażony jako wielkość-[przestrzeni-1d], dla przykładu jako promień R_U (otwarta linia prosta), obwód S_U (zamknięta linia) albo K_S = SP(A)[przestrzeń-2d] = sferyczna powierzchnia = ładunek (lub patrz tutaj), w geometrii (metoda definicji = metoda pomiaru).

Jako że we wszystkich innych systemach te wielkości są stałe: Określają one stałą przestrzeń widzialnego Wszechświata ze stałym czasem H_o. Konkludujemy:

Prawo Hubble’a określa stałą czaso-przestrzeń widzialnego Wszechświata:

dv = dl/dt = H_ol_max = H_o R_U → c = [czaso-przestrzeń-1d]_vis = constans

Maksymalna odległość od obserwatora l_max jest definiowana jako promień widzialnego Wszechświata: l_max = R_U. W kosmologii mówi się zazwyczaj o „Wszechświecie”. Od teraz, ilekroć użyjemy tego terminu będziemy mieli na myśli „widzialny Wszechświat”, który jest systemem czaso-przestrzeni i nie jest tym samym identyczny z Pierwotnym Terminem.

Z promienia Wszechświata możemy łatwo uzyskać horyzont zdarzeń tego podstawowego kosmologicznego systemu jako K_S (zewnętrzna powierzchnia widzialnego Wszechświata jako sfera) w obrębie geometrii:

Horyzont zdarzeń = K_S = SP(A)[przestrzeń-2d] = 4πR_U² = constans

Ta wielkość jest stała dla każdego obserwatora w czaso-przestrzeni. Ta praktyczna równoważność jest aspektem kosmologicznej zasady. W tym przypadku, kosmologiczna zasada jest U-podzbiórem zasady ostatniej równoważności dla systemu „widzialny Wszechświat” – jest to zastosowanie zasady cyrkularnego argumentu i nie jest tym samym identyczna z pierwotnym aksjomatem. Wyjaśnienie to jest niezbędne dla dalszego obalenia modelu standardowego kosmologii jako hipotezy gorącego rozszerzania się.