Dlaczego Czaso-Przestrzeń = Energia Posiada Jedynie Dwa Wymiary (Części Składowe) – Przestrzeń i Czas (Część 2)

Masa i Umysł: Dlaczego Masa Nie Istnieje – Jest Ona Relacją Energii i Liczbą Bezwymiarową

Georgi Aleksandrow Stankow, 14 Marca, 2017

Oryginalna wersja angielska

Masa nie istnieje – jest to abstrakcyjne pojęcie naszej świadomości (obiekt myśli), które definiowane jest w obrębie matematyki. Źródłem tego terminu jest energia (czaso-przestrzeń).

Masa jest porównaniem czaso-przestrzeni (energii) każdego konkretnego systemu E_x z czaso-przestrzenią systemu odniesienia E_r (np. 1 kg), które wykonywane jest w jednakowych warunkach (zasada cyrkularnego argumentu): m = E_x / E_r = SP(A), kiedy g = constans, jak to ma miejsce przez większość czasu na tej planecie na tej samej wysokości. Kiedy porównanie to wykonane jest dla grawitacji, nazywa się to „ważeniem”. Proporcja, która jest zbudowana, jest statycznym związkiem, który nie bierze pod uwagę wymiany energii, pomimo że uzyskany jest podczas interakcji energii takiej jak ważenie. Wyjaśnia to tradycyjną prezentację masy jako skalar (aby uzyskać więcej informacji o skalarach patrz tutaj).

Możemy nazwać czaso-przestrzeń systemu referencyjnego „1 kg” albo „1 czaso-przestrzeń” bez zmienienia czegokolwiek w fizyce. W nowej Aksjomatyce przypisujemy masę dla dydaktycznych celów nowemu określeniu „strukturalnej złożoności” K_S. Kiedy f = 1,

m = K_S = SP(A)[przestrzeń-2d] = SP(A)

W tym przypadku, [przestrzeń-2d] = SP(A) = 1 uważana jest za bezprzestrzenne „centrum masy” w obrębie geometrii, co jest czystą abstrakcją ludzkiego umysłu, ponieważ wszystkie prawdziwe obiekty mają objętość (przestrzeń-3d) i zatem nie mogą być bezprzestrzenne.

Definicja masy w mechanice klasycznej brzmi następująco:

„Masa jest nieodłączną własnością przedmiotu, która mierzy jego opór względem przyspieszenia.” (1)

Słowo „opór” jest peryfrazą odwrotności: m ≈ 1/a. Definicja ta tworzy błędne koło z definicją siły w drugiej zasadzie Newtona:

„Siła jest oddziaływaniem na obiekt, które powoduje, że obiekt zmienia swoją prędkość, to jest przyspiesza”: F ≈ a. (2)

Z tej cyrkularnej definicji, uzyskujemy dla masy m ≈ 1/F. Jeśli potraktujemy liczbę „1” jako jednostkę siły, F_r = 1 (siła referencyjna), uzyskamy dla masy m = F_r /F. Jest to nadana definicja masy jako stosunek sił. Jako że siła jest abstrakcyjnym U-podzbiorem energii F = E/s = E, kiedy s = 1 jednostka, np. 1 m, uzyskujemy dla masy relację dwóch energii:

m = E_r / E = SP(A).

Konkludujemy:

Wielkość fizyczna masa jest, z definicji i metody pomiaru, zależnością dwóch energii. Grawitacyjna energia jest związkiem z 1 kg, który jest referencyjnym układem SI w odniesieniu do ziemskiej grawitacji i który może być zastąpiony przez każdy inny system odniesienia. Definicja masy jest równoważna z definicją czasu absolutnego f = 1/t = E/E_A = SP(A). W rzeczywistości jest ona bezwymiarową liczbą, tak jak w przypadku wszystkich wielkości fizycznych zgodnie z ich metodą definicji i pomiaru w obrębie układu SI, którą jest matematyka (patrz również tutaj).

Definicja masy wynika z zasady cyrkularnego argumentu. Jeśli przestawimy m = 1/a na ma = 1 = F = E = czaso-przestrzeń referencyjna (druga zasada Newtona), uzyskujemy zasadę ostatniej równoważności. To omówienie definicji masy ponownie udowadnia, że matematyka jest jedyną metodą definicji i pomiaru wielkości fizycznych.

Jest to podstawowa wiedza dla zrozumienia przeróżnych pomiarów mas w fizyce, która stworzyła pewną liczbę fundamentalnych stałych naturalnych. Wyprowadziłem niektóre z tych stałych przez zastosowanie Równania Uniwersalnego co można zobaczyć jednym rzutem oka w Tabeli 1. Definicja masy relatywistycznej podąża według tego samego wzorca. Omówiłem tę wielkość obszernie w połączeniu z tradycyjnym pojęciem czaso-przestrzeni w teorii względności (patrz rozdział 8.3 & równanie (43) w Tomie II (lub patrz tutaj)).

Równoważność pomiędzy metodą definicji wielkości fizycznych a metodą ich pomiaru, którą jest w obu przypadkach matematyka, może być zilustrowana przez pomiar ciężkości F = E (s = 1). Pomiar ciężkości jest określeniem grawitacji jako konkretnej wymiany energii. Przyrządem pomiaru jest waga. Za pomocą wagi ważymy równoważne ciężary F_r = F_x w stanie równowagi; jako że s = 1 = constans, stąd E_r = E_x. Jest to trzecia zasada Newtona wyrażona jako prawo energii zgodnie z aksjomatem zachowania potencjałów czynnościowych (patrz Aksjomatyka).

Równowaga ciężarów może być bezpośrednim porównaniem dwóch grawitacyjnych interakcji z ziemią, albo może być ona pośredniczona przez siły sprężystości (elastyczne). Jako że wszystkie systemy czaso-przestrzeni są U-podzbiorami, rodzaj przejściowej siły nie ma znaczenia: każda konkretna wymiana energii, taka jak grawitacja, może być zredukowana do interakcji pomiędzy dwoma współoddziałującymi bytami (aksjomat redukcyjności). Zredukowałem całą filozofię za obecnymi definicjami fizycznych praw w fizyce do trzech fundamentalnych aksjomatów w kategoriach epistemologii, tj. w terminach ludzkiego poznania w odniesieniu do Prawa Uniwersalnego. Dla dalszych informacji czytaj nową Aksjomatykę.

Rozważmy teraz najprostszy przypadek, kiedy belka wagi jest w równowadze. W tym przypadku porównujemy energię E_r (wagę referencyjną) i E_x (obiekt do zważenia), gdy podlegają równoważnym grawitacyjnym interakcjom z ziemią (jednakowe przyciąganie). Równoważność tych dwóch przyciągań zwizualizowana jest przez równowagę, np. przez horyzontalną pozycję belki wagi. Jest to zastosowanie zasady cyrkularnego argumentu – budowanie równoważności i porównania, która jest, nawiasem mówiąc, praktyczną aplikacją każdego matematycznego równania.

Proszę zwrócić uwagę, że ludzie jedynie wykorzystują matematykę w oparciu o matematyczne równania i nie mają funkcjonalnej stosowanej matematyki opartej na nierównościach (≤, ≥). Kiedy symbole te używane są w fizyce, zawsze prowadzą do nonsensownych wniosków, które są, krótko mówiąc, nieprawidłowe. Jest to bardzo ważne, aby o tym wiedzieć.

Wszystkie fizyczne eksperymenty określają prawdziwe czaso-przestrzenne interakcje zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu. Dotyczy to także każdej abstrakcyjnej wielkości fizycznej, dzięki której opisana jest jakakolwiek konkretna interakcja energii. Wszystkie fizyczne wielkości w fizyce są abstrakcyjnymi matematycznymi definicjami i nie mają rzeczywistego istnienia. We Wszystkim-Co-Jest istnieje jedynie energia (wymiana energii).

Opiszmy teraz obydwie interakcje, referencyjny ciężar E_r i obiekt do zważenia E_x, z ziemską grawitacją zgodnie z aksjomatem redukcyjności. W tym celu wyrażamy te dwa systemy w nowej symbolice czaso-przestrzennej. Czaso-przestrzeń Ziemi E_E {z ang. Earth} podana jest jako grawitacyjny potencjał (korelacja dalekiego zasięgu, LRC):

E_E = LRC_G = U_G = [czaso-przestrzeń-2d]_G

Czaso-przestrzeń dwóch grawitacyjnych obiektów E_r i E_x , podana jest jako masa (stosunek energii): E_r = m_r = SP(A)_r i E_x = m_x = SP(A)_x. Jako że te dwie interakcje są równoważne, kiedy szale są w równowadze, uzyskujemy Równanie Uniwersalne dla każdego ważenia:

E = E_rE_G = E_xE_G = SP(A)_r[czaso-przestrzeń-2d]_G = SP(A)_x[czaso-przestrzeń-2d]_G

Możemy teraz porównać te dwie grawitacyjne interakcje przez zbudowanie ilorazu w obrębie matematyki:

K = SP(A) = SP(A)_x[czaso-przestrzeń-2d]_G : SP(A)_r[czaso-przestrzeń-2d]_G =

= SP(A)_x/SP(A)_r = m_x / m_r = (x) kg

Uzyskujemy Prawo Uniwersalne jako zasadę trzech. Można użyć tego samego równania, żeby uzyskać stałe absolutne – współczynniki wertykalnej i horyzontalnej wymiany energii – w nowej teorii Prawa Uniwersalnego (patrz Tom II). „Ważenie” jest zatem oparte na równoważności ziemskiej grawitacji dla poszczególnego pomiaru masy, tj. U_G = g = constans. Jeśli U_G miałoby się zmienić z jednego pomiaru do drugiego, nie bylibyśmy w stanie wykonać żadnego zadowalającego ważenia, a dokładnie, nie wiedzielibyśmy jakie są naprawdę zależności energii (masy) pomiędzy odrębnymi obiektami.

Każda ocena czaso-przestrzeni wymaga, po pierwsze, zbudowania równoważności (jako matematycznego równania) i, po drugie, porównania między dwoma identycznymi bytami. „Identycznymi” oznacza, że możemy jedynie porównać wielkości fizyczne, które są takie same w kategoriach ich matematycznej definicji i metody pomiaru, ale mają różną wartość. Jest to zasada cyrkularnego argumentu jako jedyna operacyjna metoda fizyki i matematyki. Można użyć tej samej zasady, żeby zdefiniować poziom jako abstrakcyjny U-podzbiór czaso-przestrzeni, składający się z równoważnych systemów albo potencjałów czynnościowych.

Zasada cyrkularnego argumentu jest jedyną poznawczą zasadą ludzkiej świadomości (3).

Bez niej świat byłby niezrozumiały. Powyższe stwierdzenie jest tautologią – nie ma możliwości, aby rozróżnić pomiędzy „poznaniem” a „świadomością”. Takie tautologie ujawniają zamknięty charakter czaso-przestrzeni – zasada cyrkularnego argumentu jest uniwersalnym działaniem umysłu w odniesieniu to pierwotnego terminu.

Powyższe równanie stanowi przykład, w jaki sposób uzyskuje się „pewne zdarzenie”, które jest statystycznym pojęciem w fizyce: m_r = m_x = 1 kg = SP(A) = pewne zdarzenie = 1. Jeśli m_r = SP(A) ≥ 1, „1 obiekt” do zważenia jest równoważny n (kg), tj. 1 = n (n = wszystkie liczby continuum = ∞). W obrębie matematycznego formalizmu możemy arbitralnie zdefiniować jakąkolwiek liczbę continuum, która oznacza system czaso-przestrzeni, jako pewne zdarzenie i przypisać jej liczbę 1, pomimo że może mieć n elementów. Ta matematyczna procedura jest dość powszechna w fizyce, ale nie została zrozumiana przez wszystkich fizyków w terminach filozofii matematyki jako hermeneutycznej dyscypliny bez żadnego zewnętrznego obiektu.

Jednostka SI Mol Jest Bezwymiarową Liczbą Która Odnosi Się Do Czasu f

Możemy wykazać, że podstawowa wielkość „1 mol” jest definiowana w ten sam sposób. Każda definicja fizycznych jednostek, np. jednostek SI, podąża za tym wzorem. Standardowy system energii 1 kg zawiera dla przykładu 1 000 g, 1 000 000 mg i tak dalej (4). Możemy zbudować równoważność pomiędzy pewnym zdarzeniem „1” i każdą inną liczbą n, taką jak 1 000 albo 1 000 000 przez dodanie dobrowolnych nazw jednostek do tych liczb, które oznaczają prawdziwą czaso-przestrzeń systemów: np. 1 kg = 1000 gramów. Tak więc pierwotna idea czaso-przestrzeni jako pojęciowej równoważności jest wprowadzona w matematyce nie przez liczby (obiekty myśli), które są abstrakcyjnymi znakami i mogą być przypisane nieskończonej ilości prawdziwych obiektów, ale przez opisowe terminy (słowa), takie jak „kilogram”, „gram” i „miligram”. Te ostatnie są agregatami (zestawami) n elementów, podczas gdy elementy te są również arbitralnie zdefiniowane w obrębie matematyki jako identyczne przez zasadę cyrkularnego argumentu, żeby zbudować ten zbiór elementów jako abstrakcyjny system albo poziom czaso-przestrzeni.

Ponieważ każde rozróżnienie czaso-przestrzeni = Wszystkiego-Co-Jest zachodzi najpierw w umyśle i dopiero później jest rzutowane na świat zewnętrzny, gdzie może być potwierdzone podczas eksperymentów. Jest to prawdą dla każdej abstrakcyjnej wielkości fizycznej w obrębie systemu SI, jak również dla wszystkich cząsteczek elementarnych w mechanice kwantowej, które są najpierw definiowane w obrębie matematyki (patrz model atomu Bohra w Tomie II).

We współczesnym ezoteryzmie ta podstawowa prawda wyjaśniona jest w nieco prostszy sposób przez stwierdzenie, że ludzie są twórcami swojej rzeczywistości, która jest Wszystkim-Co-Jest. Każdy człowiek kreuje i zamieszkuje swój własny wszechświat, ale potem ci sami pracownicy światła mają wielkie trudności żeby wyjaśnić, jak te subiektywne rzeczywistości łączą/przecinają się ze sobą w celu tworzenia zgodnej rzeczywistości obecnego holograficznego modelu 3D. Oczywiście jest w tym coś więcej i wyjaśnienie może jedynie pochodzić z szczegółowego filozoficznego wyjaśnienia podstaw matematyki i fizyki, jak jest to uczynione w nowej Aksjomatyce i Teorii Prawa Uniwersalnego.

Wracając do terminów ludzkiego języka, które nadawane są liczbom, gdy określają one prawdziwe systemy czaso-przestrzeni. Te opisowe pojęcia ustanawiają połączenie między hermeneutyczną matematyką i światem rzeczywistym. Takie pojęcia mają precyzyjny matematyczny charakter – kiedy zastosujemy zasadę cyrkularnego argumentu do słów „kilogram” i „gram”, uzyskujemy bezwymiarowy iloraz: kilogram/gram = 1000, który należy do continuum. Z tego wnioskujemy, że ludzki język może być „zmatematyzowany”, kiedy pojedyncze wyrazy, odpowiednio ich konotacje, są aksjomatycznie zdefiniowane z pierwotnego terminu przez zasadę cyrkularnego argumentu.

Zamiast dobrowolnych jednostek, kilograma i grama, możemy wybrać czaso-przestrzeń stałej Plancka h jako referencyjną jednostkę masy i nazwać ją podstawowym fotonem (patrz również Tabela 1):

E = h/c² = m_p = SP(A) = 1

przez porównanie jej z samą sobą. W tym przypadku podążamy za wzorem układu SI, który używa czaso-przestrzeni fotonowej jako referencyjnego systemu dla podstawowych jednostek przestrzeni i czasu (patrz Część 1).

Konkludujemy:

Jako że masa jest zależnością czaso-przestrzeni, tj. zawiera ona jedynie przestrzeń i czas, powinniśmy również używać czaso-przestrzeni fotonowej jako początkowego układu odniesienia dla definicji masy i wyeliminować obecny system odniesienia ziemskiej grawitacji, podany jako 1 kg. Skoro te systemy referencyjne są przechodnie, możemy porównać czaso-przestrzeń podstawowego fotonu h z czaso-przestrzenią standardowego systemu SI masy, zwanej 1 kg, i uzyskamy inny iloraz lub liczbę bezwymiarową, ale relacje pomiędzy energiami systemów podanych jako masa pozostaną takie same (Prawo Uniwersalne jako zasada trzech).

Następnie możemy wyrazić masę wszystkich materialnych systemów, dla przykładu, masę wszystkich elementarnych cząsteczek i makroskopowych obiektów grawitacyjnych, w relacji do masy h w kg i uzyskać te same wartości masy jak oszacowane są przez bezpośrednie pomiary (patrz Tabela 1). Powodem, dlaczego te wyniki się zgadzają, jest to, że matematyka jest jedyną metodą definicji i pomiaru masy lub jakiejkolwiek innej wielkości.

Zakładam, że moi czytelnicy uchwycili już z niniejszej i poprzedniej publikacji jak dogłębną rewolucję ta prosta sugestia wywołuje w dzisiejszej fizyce, która aż do teraz twierdzi, że „fotony nie mają masy”. Właśnie dlatego fizycy nie mogą wyjaśnić ponad 90% teoretycznie wyliczonej masy we wszechświecie zgodnie z ich kosmologicznymi modelami i definiują ją w dość niejasny ezoteryczny sposób jako „ciemną materię”. Samo to stwierdzenie zredukowało współczesną kosmologię do miana „fałszywej nauki”.

Wracając do matematyki – matki/ojca całej nauki. Matematyka jest przechodnim aksjomatycznym systemem, z powodu zamkniętego charakteru czaso-przestrzeni – działa to w dwie strony. Można wyjść zarówno od definicji masy i potwierdzić ją eksperymentalnie we wtórny sposób albo określić masę jako związek czaso-przestrzeni prawdziwych systemów i później sformalizować ten pomiar w ogólnej definicji tej wielkości. W obu przypadkach pierwotnym zdarzeniem jest matematyczna definicja zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu.

Kiedy ustalimy E = m_p = h/c² = 1 i m_p = (h/c²)×1 kg, czaso-przestrzeń stałej Plancka h może być wybrana jako początkowy system odniesienia pomiaru masy. Jest to wynikający krok oparty na wiedzy, że czaso-przestrzeń posiada jedynie dwa wymiary, których początkową ramą odniesienia jest czaso-przestrzeń fotonowa (patrz Część 1). Wszystkie pozostałe jednostki mogą być wyprowadzone z tych dwóch jednostek.

Ta współzależność może być łatwo zademonstrowana przez zaprezentowanie czynnika Lorentza względności, ustalającego relatywistyczne zmiany przestrzeni i czasu w elektromagnetyzmie i teorii względności (Tom II, rozdział 8.2 i 8.3 (lub patrz tutaj i tutaj)), jako uniwersalne równanie pomiaru masy. Powstrzymam się od podania tutaj tego równania, aby nie robić tego artykułu przesadnie skomplikowanego, ale możesz je znaleźć jako równanie (43) na stronie 150, Tom II.

Wychodząc z tego równania udowodniłem (rozdział 8.4, Tom II (lub patrz tutaj)), że masa spoczynkowa jest synonimem pewnego zdarzenia, podczas gdy masa relatywistyczna jest synonimem zbioru prawdopodobieństwa Kołmogorowa (0, 1). W ten sposób osiągnąłem pełną integrację wszystkich podstawowych fizycznych dyscyplin w obrębie matematyki, co było niemożliwe przedtem, ponieważ teoria matematyczna cierpiała nadal pod swoim kryzysem podstaw od samego początku XX wieku, który ostatecznie rozstrzygnąłem w 1995 roku. Trzeba uznać to za drugie najważniejsze teoretyczne osiągnięcie z mojej strony w odniesieniu do odkrycia Prawa Uniwersalnego, najpierw w biologicznej (organicznej) materii, a później w materii fizycznej (nieorganicznej).

Jak widzimy, fizyka może być dość prosta w kategoriach wiedzy, kiedy pojęcia tej dyscypliny są aksjomatycznie zorganizowane. Powyższe równania pokazują, że możemy przedstawić czaso-przestrzeń jedno-, dwu- lub n-wymiarowo bez wpłynięcia na podstawowy wniosek naszej aksjomatyki:

Jedyną rzecz jaką możemy zrobić w fizyce to porównać czaso-przestrzeń jednego systemu albo jej wielkość z tą drugiego systemu.

Praktyczną konsekwencją tego wniosku jest eliminacja układu SI, ponieważ Wszystko-CO-Jest ma tylko dwa wymiary. Z dydaktycznego punktu widzenia, uwaga ta powinna być tak często powtarzana jak Boléro Ravela po to, aby nawet najbardziej konserwatywnie myślący, krnąbrny fizyk ostatecznie to pojął.

Przypisy:

1. Podręcznik do fizyki, P.A. Tipler, s. 80. (To odniesienie jest z wcześniejszego wydania tego podręcznika i numery stron mogły się zmienić w tej ostatniej wersji.)

2. Podręcznik do fizyki, P.A. Tipler, s. 80.

3. Ten fizyczny wniosek jest sprawą najwyższej wagi dla ludzkiej wiedzy i eschatologii. Kwestie te ujęte są w oddzielnej książce o ezoterycznej Gnozie.

4. Jeden dolar jako pewne zdarzenie, 1$ = SP(A) = 1, jest równoważny 100 centom i 1 milion dolarów jako kolejne pewne zdarzenie, 1 milion = SP(A) = 1, jest równoważny 1 000 000 $: 1 = n = 1 000 000. Matematyka oparta jest na ludzkie wolnej woli i matematyczna wolna wola oznacza prawo i zdolność ludzkiej świadomości do przypisania każdej liczby jakiemukolwiek systemowi czaso-przestrzeni i vice versa.