List Otwarty do „Norweskiego Komitetu Noblowskiego” Oriona

Georgi Aleksandrow Stankow, 6 Października, 2015

Oryginalna wersja angielska

Szanowny Panie,

nie zdaje Pan sobie sprawy jak jesteście niedorzeczni? Jesteście jak banda kretów udających, że wręczacie nagrody nosicielom światła. Dlaczego nie wyjdziecie na powierzchnię i nie doświadczycie światła z pierwszej ręki? Dlaczego nie przeczytacie nowej fizycznej teorii Prawa Uniwersalnego, żeby zrozumień naturę Energii i Wszystkiego-Co-Jest. Po co wszystkie te głupie nagrody za udowodnioną ślepotę… Przestańcie zanim zakończymy ten obłęd naszym Wniebowstąpieniem, kiedy głupcy będą nazywani głupcami i staną się przedmiotem wyśmiewania całej ludzkości.

Z poważaniem

Dr Georgi Stankow

一一一一一一一一一一一一

Drogi George,

Właśnie przejechałeś autobusem po moim trzecim oku. Ból szmul!!!

Jestem pewien, że widziałeś Nagrodę Nobla w Fizyce. O o! Czy coś posiada masę? Może powinni Ciebie zapytać?

http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/2015/press.html

Z Miłością i Światłem

Brad Barber

一一一一一一一一一一一一

Komunikat Prasowy Komitetu Noblowskiego

6 Października 2015

Królewska Szwedzka Akademia Nauk zdecydowała przyznać Nagrodę Nobla w 2015 roku

Takaakiemu Kajicie
Super-Kamiokande Collaboration
Uniwersytet Tokijski, Kashiwa, Japonia

i

Arthurowi B. McDonaldowi
Sudbury Neutrino Observatory Collaboration
Uniwersytet Queen’s, Kingston, Kanada

„za odkrycie oscylacji neutrina, które ukazują, że neutrina posiadają masę”

Metamorfoza w świecie cząsteczek

Nagroda Nobla w Fizyce w 2015 r. wyraża uznanie dla Takaakiego Kajity w Japonii i Arthura B. McDonalda w Kanadzie za ich kluczowy wkład w eksperymentach, które demonstrują, że neutrina zmieniają tożsamość. Przemiana ta wymaga posiadanie masy przez neutrina. Odkrycie to zmieniło nasze rozumienie najskrytszego działania materii i może okazać się zasadniczym w naszym spojrzeniu na Wszechświat.

Mniej więcej na przełomie tysiąclecia, Takaaki Kajita zaprezentował odkrycie, że neutrina z atmosfery przechodzą z jednej tożsamości w drugą na swojej drodze do detektora Super-Kamiokande w Japonii.

W międzyczasie, grupa badawcza w Kanadzie prowadzona przez Arthura B. McDonalda potrafiła zademonstrować, że neutrina ze Słońca nie znikały na swojej drodze na Ziemię. Zamiast tego zostały schwytane z inną tożsamością, kiedy pojawiały się w Obserwatorium Neutrin Sudbury.

Zagadka neutrin, z którą zmagali się fizycy od dziesięcioleci, została rozwiązana. W porównaniu do teoretycznych wyliczeń liczby neutrin, aż do dwóch trzecich neutrin brakowało w pomiarach przeprowadzonych na Ziemi. Dzisiaj, te dwa eksperymenty wykryły, że neutrina zmieniły tożsamość.

Odkrycie to doprowadziło do dalekosiężnego wniosku, że neutrina, które od długiego czasu były uznawane za bezmasowe (?), muszą posiadać masę, aczkolwiek małą.

Dla fizyki cząsteczkowej było to historyczne odkrycie. Jej Model Standardowy najgłębszego działania materii był niezwykle skuteczny w opieraniu się wszystkim wyzwaniom eksperymentalnym przez ponad dwadzieścia lat. Jednakże, skoro wymaga on tego, żeby neutrina były bezmasowe (?), nowe obserwacje jasno wykazały, że Model Standardowy nie może być kompletną teorią fundamentalnych części składowych Wszechświata.

Odkrycie nagrodzone tegoroczną Nagrodą Nobla w Fizyce dostarczyło kluczowych wglądów w cały, ale ukryty świat neutrin. Po fotonach, cząsteczkach światła, neutrina są najliczniejsze w całym kosmosie. Ziemia jest stale nimi bombardowana.

Wiele neutrin jest tworzonych w reakcjach pomiędzy kosmicznym promieniowaniem a ziemską atmosferą. Inne są wytwarzane w nuklearnych reakcjach w środku Słońca. Tysiące miliardów neutrin przepływa przez nasze ciała w każdej sekundzie. Prawie nic nie może powstrzymać je przed przechodzeniem; neutrina są najbardziej nieuchwytnymi elementarnymi cząsteczkami natury.

Dzisiaj nadal kontynuowane są eksperymenty i prowadzona jest intensywna działalność na całym świecie, żeby schwytać neutrina i zbadać ich właściwości. Oczekuje się, że nowe odkrycia o ich najgłębszych sekretach zmienią nasze obecne rozumienie historii, struktury i przyszłego losu Wszechświata.

一一一一一一一一一一一一

6. Przykład: Jak Wyliczyć Masę Neutrin?

Georgi Aleksandrow Stankow, Październik 1998

Tom II o Fizyce, rozdział 7.4, strona 327

Jako że fizyka nie potrafi wyjaśnić wielkości masa, spłodziła pewną liczbę paradoksalnych stwierdzeń, które zasługują na uwagę przyszłych naukowców jako ważne dokumenty o intelektualnym zamęcie tej empirycznej dyscypliny w czasie XX wieku. Jednym z nich jest spór o to, czy neutrina posiadają masę spoczynkową czy nie. Doprowadziło to do przeprowadzenia kilku kosztownych eksperymentów (1).

W dodatku, ogólnie uważa się, że przyszłość modelu standardowego współczesnej kosmologii jest ściśle związana z tą kwestią: istnienie neutrin z masą spoczynkową nieuchronnie prowadziłoby do odrzucenia tego modelu.

W sekcji 9. (Tom II) obalam model standardowy na podstawie Prawa Uniwersalnego. Przykład ten uprzedza wyniki nowej kosmologii. Jest to motyw przewodni niniejszego tomu, że masa nie istnieje jako rzeczywista własność fizyczna. Jest to abstrakcyjna wielkość definiowana w obrębie matematyki i zatem obiekt myśli. W kategoriach matematyki, masa jest zależnością czaso-przestrzeni (energii) prawdziwych systemów. Rzeczywistym układem odniesienia czaso-przestrzeni jest foton podstawowy h, znany również jako stała Plancka. Wszystkie inne systemy są porównywane do niego zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu, która jest zastosowaniem zasady ostatniej równoważności do części.

Jest to epistemologiczna podstawa nowej Aksjomatyki, która dotyczy również neutrin. Zgodnie z nią, neutrina mają masę (zależność energii), ponieważ wszystkie systemy posiadają energię. Jako że wszystkie rzeczywiste systemy są otwarte, tj. oddziałują z innymi systemami, ich czaso-przestrzeń może być zmierzona (porównana).

Wielkim problemem badań nad neutrinami jest wykrycie interakcji neutrin z innymi cząsteczkami materii i dokładne ich zmierzenie – interakcje te są dość rzadkie i wymagają specyficznych warunków. Jednakże, skoro wszystkie systemy są otwarte i powiązane wzajemnie (czaso-przestrzeń jest harmonią prestabilizowaną), możemy łatwo obliczyć masę neutrin z procesów kwantowych, które dotyczą tych cząsteczek.

Zaproponujemy prostą metodę wyliczania masy neutrin z rozpadu beta. Zjawisko to obejmuje elementarne cząsteczki materii i jest dość powszechne. Jako że ich energia może być dokładnie określona, możemy, dla przykładu, wyliczyć masę (zależność energii) neutrin z czaso-przestrzeni protonu i neutronu (patrz Tabela 1).

Zanim omówimy tę metodę, przedstawimy zwięzły przegląd historii odkrycia neutrin, jako że jest to znamienny symptom współczesnej fizyki. Odkrycie neutrin jest ściśle związane z zamkniętym charakterem czaso-przestrzeni, który objawia się jako zachowanie energii. Ta właściwość czaso-przestrzeni objęta jest przez aksjomat zachowania potencjałów czynnościowych. Ważne jest, aby zauważyć, że chociaż zachowanie energii jest dzisiaj jednomyślnie akceptowane jako 1. zasada termodynamiki, nie ma nadal teorii, która wyjaśnia zachowanie energii z poznawczego punktu widzenia:

„Teoria zachowania energii oparta była całkowicie o obserwacje eksperymentalne. Nie istniała żadna fundamentalna teoria fizyczna, która przewidywała zachowanie energii całkowitej. Ani, tak naprawdę, nie istnieje dzisiaj taka teoria lub równanie.” (2)

Wszechobecne zjawisko zachowania energii może być wyjaśnione po raz pierwszy w historii fizyki za pomocą nowej teorii Prawa Uniwersalnego, która zaczyna od właściwości czaso-przestrzeni. Jako że wszystkie systemy czaso-przestrzeni są U-podzbiorami, które zawierają czaso-przestrzeń (energię) jako element, zawsze przejawiają własności Całości, takie jak zamknięty charakter (zachowanie energii), ciągłość, dyskretność i otwartość. Wykażemy, że te aspekty czaso-przestrzeni są kluczowe dla odkrycia neutrin i towarzyszącego omówienia.

Na przełomie XIX wieku, radioaktywność promieni alfa, beta i gamma została odkryta przez Becquerela, Rutherforda i innych. To spowodowało opracowanie modelu Bohra (rozdział 7.1, Tom II). Promienie gamma emitowane podczas rozpadu nuklearnego okazały się być monoenergetyczne. Ta interakcja energii może być przedstawiona przez matematyczne równanie odzwierciedlające zasadę ostatniej równoważności:

E_γ = E_i – E_f ,

gdzie E_γ jest energią emitowanych fotonów gamma, E_i jest początkową energią radioaktywnego nukleonu i E_f jest ostateczną energią nukleonu po radiacji. Ten sam rezultat dotyczy rozpadu alfa, ponieważ stwierdzono również, że promienie alfa są monoenergetyczne. Jednakże, kiedy rozpad nuklearny powstał w emisji promieni beta (elektronów), okazało się, że miały ciągłe energetyczne spektrum od zera, tj. niewykrywalne, do

E_max = E_i – E_f .

Po raz pierwszy w historii fizyki, interakcja energetyczna nie umożliwiała zbudowanie ścisłej matematycznej równoważności:

E_beta ≤ E_max = E_i – E, odpowiednio,

E_{system ostateczny} ≤ E_{system początkowy} .

Wynik ten wywołał dogłębny kryzys teoretyczny w fizyce. Niestety, nie doprowadził on do odkrycia Prawa Uniwersalnego i rozwinięcia nowatorskiej aksjomatyki opartej na zasadach formalizmu matematycznego, ale do częściowego rozwiązania, które usatysfakcjonowało skromne matematyczne oczekiwania fizyków na tym polu.

W nowej Aksjomatyce wyraźnie stwierdzamy, że czaso-przestrzeń jest transcendentalna, dzięki temu każda fizyczna równoważność którą budujemy, z wyjątkiem ostatniej, jest matematycznym przybliżeniem zdefiniowanym przez abstrakcję i oparta jest na zastosowaniu zamkniętych liczb rzeczywistych. Każda prawdziwa równoważność jest, w przeciwieństwie, transcendentalna i nieskończonego rzędu. Oznacza to, że każda wymiana energii obejmuje nieskończoność poziomów i systemów czaso-przestrzeni. Z powodu naszych niewielkich technicznych środków, możemy zarejestrować jedynie kilka poziomów i cząsteczek czaso-przestrzeni. Dokładnie ta wiedza została przekazana przez rozpad beta.

Kiedy ta wymiana energii została odkryta po raz pierwszy, zdawała się wskazywać na tworzenie lub anihilację energii, zatem na naruszanie zasady zachowania energii. Początkowo, Bohr i większość fizyków byli skłonni odrzucić zasadę zachowania energii na podstawie, iż ogólne prawo, które zostało oparte na wynikach eksperymentalnych (w rzeczywistości, prawo to nigdy nie zostało oparte na potwierdzonych eksperymentach, ponieważ nie ma zamkniętych systemów czaso-przestrzeni, które mogą być obserwowane w odniesieniu do tej właściwości czaso-przestrzeni; patrz również cytat powyżej), powinno być odrzucone jeśli dalsze eksperymenty tego nie potwierdzą.

Pauli, wręcz przeciwnie, słusznie zauważył, że oznaczałoby to odrzucenie wszystkich praw zachowania energii, które zostały sformułowane w mechanice klasycznej, dla przykładu, zachowanie pędu liniowego i momentu pędu. Gdyby tak było, wywołałoby to taki sam kryzys podstaw fizyki jak ten obserwowany w matematyce w tym samym czasie.

W 1930 roku, Pauli zasugerował w liście, że problem ten może być ominięty, jeśli będzie zapostulowane istnienie nowej cząsteczki. Powinna mieć następujące właściwości:

1. nie powinna mieć ładunku elektrycznego, tj. jej powierzchnia przekroju poprzecznego powinna wynosić zero;

2. powinna posiadać wysoką zdolność penetrowania materii, tj. nie powinna oddziaływać z cząsteczkami materii;

3. jej masa powinna najprawdopodobniej wynosić zero, albo blisko tego, ponieważ były obserwowane promienie beta z energiami prawie równymi (przybliżenie) E_max (przypominam, że fotony są nadal uważane za cząsteczki bez ładunku (powierzchni) i masy).

Jeśli Bohr reprezentuje dogmat empiryczny, Pauli reprezentuje pierwszeństwo świadomości teoretycznej nad empiryzmem. Czytelnik może zgadywać kto ostatecznie wygrał. Jednakże, nie zmienia to faktu, że Pauli się zasadniczo mylił w odniesieniu do ładunku. W tym przypadku, podążał po prostu za centralnym fizycznym dogmatem opartym na całkowitym agnostycyzmie odnośnie geometrycznej natury tej wielkości (lub patrz tutaj).

Żeby docenić jak radykalna była propozycja Pauliego, należy pamiętać o tym, że w tamtym czasie znano jedynie dwie cząsteczki – elektron i proton (patrz model Bohra, Tom II). By tak rzec, Pauli był pierwszym, który wynalazł nową cząsteczkę. Na podstawie nowej Aksjomatyki jestem znacznie bardziej radykalny – przewiduję istnienie nieskończenie wielu systemów i poziomów czaso-przestrzeni i zatem obalam model standardowy jako reductio ad absurdum.

W 1933 roku, J. Chadwick odkrył istnienie neutronów. Zachęciło to Fermiego nazwać cząsteczkę Pauliego „neutrino”, co oznacza po włosku „mały neutralny”. W końcu 1956 roku, neutrino – w rzeczywistości, był to antyneutrino – został zarejestrowany w reaktorze nad rzeką Savannah.

Dzisiaj, ogólnie uważa się, że istnieje sześć różnych rodzajów neutrin: neutrino elektronowe υ_e, neutrino mionowe υ_μ i neutrino taonowe υ_τ oraz ich odpowiednie antycząsteczki. Najprostszym rozpadem beta związanym z występowaniem neutrin jest rozpad niestabilnego neutronu n w proton p i elektron e^–:

n-rozpad → p + e^– + anty-υ_e

Podczas tego rozpadu jądra obserwowana jest nadwyżka energii E_s = 0,782 MeV. Ta energia przypisywana jest antyneutrinu(om) elektronowemu(ym).

Zazwyczaj, wystarczyłoby znać rozmiar tej energii, żeby określić masę antyneutrina. Problemem jest to, że rozpad ten wykazuje ciągłą dystrybucję kinetycznej energii emitowanych cząsteczek beta (kinetycznych elektronów) od blisko zera do maksymalnej dostępnej energii. Z tego powodu, możliwe jest tylko założenie górnego limitu energii antyneutrin.

Jako że cząsteczki te nie wchodzą w energetyczne interakcje z innymi cząsteczkami materii, nie ma możliwości określenia w bezpośredni sposób ich energii i masy. Wielkości te mogą być teraz łatwo obliczone ze znanych danych tego rozpadu beta, dzięki uwzględnieniu masy m_p podstawowego fotonu h (patrz tutaj). Przedstawimy jedynie ogólne podejście i pozostawimy żmudne wyliczenie profesjonalnym fizykom.

Rozkład energii promieni beta może być przedstawiony jako krzywa, która może być traktowana jako łączny potencjał czynnościowy (U-zbiór) ukrytych cząsteczek beta, które wykazują ciągłe, ale dyskretne energie kinetyczne. Możemy określić obszar pod krzywą, AUC (całkę powierzchniową), i przedstawić tą wielkość w terminach łącznego ładunku (powierzchni) kinetycznych elektronów.

Alternatywnie, krzywa może być opisana w kategoriach statystyki. Buduje ona wierzchołek, który reprezentuje maksymalny poziom emitowanej energii beta, tj. maksymalną liczbę emitowanych elektronów (elektronów z najczęstszą energią E_i ). Kiedy energia ta jest porównana z maksymalną kinetyczną energią E_max emitowanych elektronów, jej rozmiar wynosi około jedną trzecią tej ostatniej: E_i = E_max/3.

Maksymalna energia promieni beta podana jest w specjalnych tablicach dla każdego rozpadu. Zatem możemy łatwo wyliczyć całkowitą dystrybucję promieni beta ∑E_e każdego rozpadu jądra ze znanych danych, dla przykładu, jako AUC. Ta energia całkowita może być wyrażona przez równanie uniwersalne jako funkcja masy fotonu podstawowego m_p:

∑E_e = ∑m_pc² = m_pc²∑f_e

To równanie potwierdza uniwersalny charakter m_p, która jest fundamentalną stałą nowej Aksjomatyki – pomaga unifikować wszystkie znane fundamentalne stałe w fizyce i tym samym wszystkie oddzielne dyscypliny w tej nauce, jak grawitację z elektromagnetyzmem, co nie było możliwe wcześniej (patrz Tabela 1). Łączny czas promieni beta ∑f_e podany jest w porównaniu do czasu elektronu w spoczynku f_e = f_c,e = 1 (częstotliwość Comptona).

Jeśli wyruszymy od rozpadu neutronu w powyższym równaniu, dla energii i masy antyneutrin elektronowych uzyskamy następujące proste równanie:

E_anty-ν = E_n – (E_pr + ∑E_e)

m_anty-ν = m_p( f_c,n – f_c,pr – ∑ f_e)

Jedyną nieznaną zmienną w obydwu równaniach jest suma (całka) dystrybucji częstotliwości ∑f_e emitowanych cząsteczek beta. Wielkość ta podaje relatywistyczny wzrost w energii elektronów podczas rozpadu beta w porównaniu do ich energii spoczynkowej. Kiedy takie wyliczenia są wykonane, może się okazać, że antyneutrina wykazują podobną krzywą ciągłej dystrybucji energii, jak obserwowana jest dla promieni beta.

W celu udowodnienia prawdziwości powyższych równań, użyjemy ich, żeby wyliczyć nadwyżkę energii E_s i jej masę (zależność energii) m_s z rozpadu beta neutronu: W tym przypadku, musimy tylko zastąpić łączny czas promieni beta ∑f_e przy użyciu częstotliwości Comptona elektronu f_c,e, która jest swoistym czasem tej cząsteczki w spoczynku (patrz rozdział 7.1, Tom II i Tabela 1):

m_s = m_p( f_c,n – f_c,pr – f_c,e) = 

 = 0,737×10^-50 kg × 1,8934×10²⁰ = 1,395×10^-30 kg

*

E_s = m_sc² = 1,395×10^-30 kg × 8,987×10¹⁶ m²s^-2 

= 1,253×10^-13 dzula = 0,782 MeV 

Uzyskujemy dokładnie nadwyżkę energii E_s rozpadu neutronu podaną powyżej.

Jak widzimy, jedynym praktycznym problemem przy wyliczeniu masy neutrin jest dokładne określenie całkowitej energii promieni beta w każdym rozpadzie jądra z udziałem neutrin. Nie powinno być to wielkim problemem dla współczesnej fizyki eksperymentalnej, która jest stosowaną matematyką. Jest to kolejny przyszły test dla zasadności nowej Aksjomatyki i dowód na wyjście z użycia fundamentalnych badań eksperymentalnych.

Przypisy:

1. W czerwcu 1998 r. zostało podane w masmediach, że w eksperymencie przeprowadzonym na Hawajach odkryto, że neutrina mają masę. Ten „sensacyjny wynik” jest oczekiwanym, aczkolwiek zbytecznym, potwierdzeniem Prawa Uniwersalnego i nowej teorii, która udowadnia, że masa jest matematyczną wielkością – związkiem energii dwóch systemów (aksjomat redukcyjności) – i dlatego każda cząsteczka czaso-przestrzeni posiada masę.

2. R.A. Llewellyn, Odkrycie neutrin, Esej w Textbook on Physics, P.A. Tipler, ss. 218-220 (używałem wcześniejszego wydania tego podręcznika, dlatego strony mogły się zmienić. Uwaga, George)