Dlaczego Czaso-Przestrzeń = Energia Posiada Jedynie Dwa Wymiary (Części Składowe) – Przestrzeń i Czas (Część 3)

Masa, Materia i Fotony – Jak Wyliczyć Masę Materii z Masy Czaso-Przestrzeni Fotonowej

Georgi Aleksandrow Stankow, 16 Marca, 2017

Oryginalna wersja angielska

Ponieważ wielkość „masa” jest zależnością czaso-przestrzeni, istnieje niekończona ilość mas w czaso-przestrzeni. Wyprowadzimy kilka podstawowych, stałych relacji czaso-przestrzennych, które są konwencjonalnie opisywane jako „stałe naturalne”. Udowodnimy zatem, że czaso-przestrzeń jest zamkniętym bytem, dzięki czemu możemy wyprowadzić jakąkolwiek stałą masę z każdej innej stałej masy. Jest to również prawdą dla rozmiaru każdej innej wielkości faktycznego związku czaso-przestrzeni. Jako że takie stałe są częścią różnych fizycznych praw, które aż do dzisiaj nie mogły być zintegrowane, zademonstrujemy jak może być zunifikowana fizyka (patrz Tabela 1).

W tym celu zastosujemy nową symbolikę czaso-przestrzenną i zlekceważymy jednostki SI, które przesłaniają naszą fizyczną wiedzę. Niematematyczny termin „kilogram” będzie przypisany ostatecznemu wynikowi, w celu zwiększenia klarowności tego, że wybraliśmy czaso-przestrzeń 1 kilogram jako rzeczywisty układ odniesienia. Powodem tego jest użycie konwencjonalnych danych z literatury, które podane są w jednostkach SI.

Zaczniemy od masy m_p stałej Plancka h, która jest związkiem czaso-przestrzeni tego systemu fotonowego z jednostką SI 1 kg. W nowej Aksjomatyce stałą Plancka h nazywamy „fotonem podstawowym”. Ta najmniejsza stała ilość energii fotonowej jest elementarnym potencjałem czynnościowym poziomu fotonowego E_A = h. Energia każdego fotonu (fali elektromagnetycznej) jako systemu tego poziomu może być określona przez zastosowanie Uniwersalnego Równania:

E = E_A f = nhf = SP(A)[czaso-przestrzeń-1d][przestrzeń-1d] f

gdzie n jest każdą liczbą continuum. Udowadnia to, że równanie Plancka jest aplikacją Prawa Uniwersalnego dla czaso-przestrzeni fotonowej. Każdy potencjał czynnościowy może być uznany za system czaso-przestrzeni. Dotyczy to także podstawowego fotonu: h = E = SP(A)[czaso-przestrzeń-2d]_p. Kiedy ustawimy jego czaso-przestrzeń w relacji z czaso-przestrzenią fotonową E_p = c² = [czaso-przestrzeń-2d]_p = LRC_p, uzyskamy zależność czaso-przestrzeni SP(A) elementarnego potencjału czynnościowego „podstawowego fotonu” jako masa w kg:

m_p = h/c² = hμ_o /4πK = hμ_oε_o = SP(A)[czaso-przestrzeń-2d]_p : [czaso-przestrzeń-2d]_p =

m_p = SP(A) = 0,737 × 10^-50 kg

Stała m_p jest masą fotonu podstawowego. Jest to nowa fundamentalna stała uzyskana w obrębie matematyki; określa ona stałą czaso-przestrzeń tego prawdziwego systemu fotonowego w odniesieniu do rzeczywistego zastępczego układu SI „1 kg”, zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu. Wszystkie systemy mają stałą czaso-przestrzeń, ponieważ zawierają całość jako element i przejawiają jej właściwości – w tym przypadku, stałość czaso-przestrzeni. Czaso-przestrzeń każdego systemu może być jedynie określona w porównaniu z czaso-przestrzenią innego systemu (zasada cyrkularnego argumentu). Takie związki czaso-przestrzenne są zawsze stałe. Dlatego właśnie, ta podstawowa stała jest kluczowa w integracji wszystkich naturalnych stałych fizycznych wszystkich fizycznych praw w których się pojawiają, a w następstwie wszystkich fizycznych dyscyplin jak zobrazowane jest to na jednej stronie Tabeli 1.

Powyższe równanie ilustruje tę zasadę, która jest również kluczowa dla Prawa: f = SP(A) = E/E_A = m. Jak wspomniano wcześniej, masa może być uznana za czas f w obrębie formalizmu matematycznego (wolność matematycznej świadomości). Czas f_p i przestrzeń λ_A podstawowego fotonu są więc stałymi naturalnymi:

f_p = 1s^-1 i

λ_A = c/f_p = [czaso-przestrzeń-1d]_p f = [przestrzeń-1d]_p = 3×10⁸ m.

W moich poprzednich artykułach na temat układu SI wykazałem, że możemy alternatywnie wybrać długość fali λ_A podstawowego fotonu jako referencyjną jednostkę długości i porównać z nią antropocentryczną jednostkę długości 1 m. W tym przypadku uzyskujemy współczynnik przeliczeniowy:

A = λ_A /1 m = 2,99792458 ×10⁸

jako bezwymiarowy iloraz. Jako że czaso-przestrzeń jest zamknięta, możemy wyjść z każdego rozmiaru i pozyskać każdy inny rozmiar i vice versa. To samo odnosi się do matematyki – continuum jest czaso-przestrzenią. Możemy uzyskać każdą liczbę z jakiejkolwiek innej liczby jako zależność. Wszystkie stałe, które wyprowadziłem w nowej fizyce Prawa Uniwersalnego, należą do continuum – są one bezwymiarowymi liczbami (ilorazami).

Równanie podstawowego fotonu jest nową, kluczową derywacją Prawa Uniwersalnego. Integruje ono pięć fundamentalnych fizycznych stałych przez wprowadzenie nowej stałej m_p. Są nimi:

• prędkość światła c,
• przenikalność magnetyczna μ_o,
• przenikalność elektryczna ε_o,
• stała Coulomba k i -
• stała Plancka h (patrz Tabela 1).

Stałe te są częścią odmiennych praw, takich jak prawo Coulomba elektryczności, równania Maxwella elektromagnetyzmu, równanie Plancka mechaniki kwantowej i równanie masy-energii Einsteina teorii względności. Jak dotąd, prawa te nie mogły być zintegrowane. Tak oto pojedyncza aplikacja Prawa Uniwersalnego (masa podstawowego fotonu) integruje tak różnorodne fizyczne dyscypliny jak mechanika klasyczna, elektromagnetyzm, mechanika kwantowa i teoria względności. Jest to w rzeczy samej niesamowity wynik, który demonstruje wyższość nowej teorii nad fizyką konwencjonalną.

W tym procesie fizycznej integracji, wyprowadziliśmy już równanie Plancka (patrz wyżej) i prawo energii Einsteina z Równania Uniwersalnego. W Tomie II udowodniłem, że inne prawa, które zintegrowane są w równaniu podstawowego fotonu, są również zastosowaniami Prawa Uniwersalnego. Fakt ten jest uprzedzony przez powyższe równanie, które jest syntezą wyżej wspomnianych praw.

Tych pięć stałych jest abstrakcyjnymi wielkościami czaso-przestrzeni fotonowej i zawierają znacznie więcej informacji o tym poziomie niż się ogólnie przyjmuje. Omawiam te stałe w Tomie II, część „Elektromagnetyzm”, gdzie przedstawiam po raz pierwszy rzeczywiste epistemologiczne tło dwóch podstawowych stałych, μ_o i ε_o (rozdział 6.3).

Masa jest czaso-przestrzennym związkiem systemów, a czaso-przestrzeń jest jednością. Możemy wyjść od podstawowego fotonu i uzyskać czaso-przestrzeń E jakiejkolwiek elementarnej cząsteczki materii jako „masę”: E/h = SP(A) = m i vice versa. Dokonałem tego dla elektronu, protonu i neutronu co można zobaczyć w Tabeli 1. Te elementarne cząsteczki materii są otwartymi systemami i wymieniają energię – możemy również mówić że masę – z poziomem fotonowym: absorbują i emitują fotony. Istnieje kilka praw, które opisują tę wymianę energii (patrz termodynamika). Wyruszyłem z uniwersalnego równania jako zasady trzech i wykorzystałem długość fali Comptona cząsteczek, które są znanymi stałymi naturalnymi.

Masy cząsteczek elementarnych są fundamentalnymi stałymi naturalnymi, które mogą być zmierzone eksperymentalnie. Są one podstawowe nie tylko dla mechaniki kwantowej, która jest niezdolna w ich wyjaśnieniu, ale również dla grawitacji. Oto co pisze sławny fizyk i zdobywca Nagrody Nobla Richard P. Feynman o masach elementarnych cząsteczek:

„Tak więc nie tylko nie mamy eksperymentów, którymi moglibyśmy sprawdzić kwantową teorię grawitacji, nie mamy również żadnej rozsądnej teorii. W całej tej historii pozostaje jeden szczególnie niesatysfakcjonujący element: obserwowane masy cząsteczek, m. Nie ma teorii, która by adekwatnie wyjaśniła te liczby. Używamy tych liczb we wszystkich naszych teoriach, ale ich nie rozumiemy – czym one są albo skąd pochodzą. Wierzę, że z fundamentalnego punktu widzenia jest to bardzo ciekawy i poważny problem.” (R. P. Feynman, QED, Penguin, 1985, ss. 151-152).

Odpowiedź na to niepokojące pytanie, które przedłożył założyciel QED (kwantowej termodynamiki), w świetle nowej aksjomatyki jest bardzo prosta: czaso-przestrzeń jest continuum (pierwotny aksjomat) i wszystkie stałe liczby, które fizycy uzyskują podczas eksperymentów, są stałą przestrzenią, czasem albo związkami czaso-przestrzennymi, które są wprowadzone przez nich samych za pomocą formalizmu matematycznego. Ten ostatni jest metodą definicji i pomiaru wszystkich fizycznych wielkości jako abstrakcyjnych U-podzbiorów pierwotnego terminu.

Chociaż masa cząsteczek jest początkowo zdefiniowana w obrębie matematyki, wielkość ta może być eksperymentalnie zweryfikowana. Dotyczy to wszystkich abstrakcyjnych fizycznych wielkości czaso-przestrzeni i prowadzi to do jedności matematyki i fizycznego świata oraz do rozwiązania kryzysu podstaw matematyki.

Można zobrazować to podstawowe spostrzeżenie przez klasyczne doświadczenie zjawiska Comptona, które określa wertykalną wymianę energii pomiędzy poziomem elektronowym a poziomem fotonowym. Nie przedstawię tego wyprowadzenia w tym artykule, ale można je znaleźć w Tomie II, s. 154.

Masę możemy uznać za rozmiar, który podaje nam informację o gęstości czaso-przestrzeni (patrz Tom II, rozdział 3.10) – im większa gęstość, tym większa energia (masa) na przestrzeń. Dlatego właśnie wyższe wymiary, które składają się z wyższych częstotliwości energii są faktycznie znacznie gęstsze w kategoriach energii na przestrzeń niż ten holograficzny model 3D, który jest stworzony z rozrzedzonej energii na przestrzeń.

W rzeczywistości przestrzeń nie istnieje w ogóle w 5D i wyższych wymiarach, ale jest jedynie iluzją matriksa 3D stworzonego przez ograniczone ludzkie zmysły i przez wprowadzenie statycznej geometrii w fizyce. Osiągnięte jest to przez zatrzymanie czasu w głowach fizyków, jak zostało to po raz pierwszy uczynione przez Galileusza poprzez wprowadzenie twierdzenia Pitagorasa, żeby zmierzyć grawitację jako dynamiczną wymianę energii. Po prostu ustalają oni czas t = 1/f = 1 i eliminują go ze wszystkich dalszych rozważań. Od tamtej pory błąd ten był utrwalany nieskończoną ilość razy przez wszystkich fizyków od momentu jak przeprowadzają jakikolwiek eksperyment i używają geometrii i/lub matematyki jako metody definicji i pomiaru przez układ SI (patrz również Część 1 i Część 2 o tym samym zagadnieniu). Byłem pierwszym teoretykiem, który rozwiązał ten problem z poznawczego i metodologicznego punktu widzenia, kiedy rozwinąłem nową teorię Prawa Uniwersalnego w 1995 roku.

Metaforycznie mówiąc, odwrotność energii i przestrzeni można wyobrazić sobie jako akordeon – im więcej fałd na przestrzeń (f), tym większa energia E ≈ f. W Tabeli 1 (prawa kolumna) możemy zobaczyć, że częstotliwości Comptona elektronu, protonu i neutronu są znacznie większe niż ta podstawowego fotonu m_p. To samo dotyczy ich mas. Przestrzeń tych cząsteczek mierzona przez ich długość fali Comptona jest odpowiednio znacznie mniejsza niż przestrzeń podstawowego fotonu o λ_A = 3×10⁸ m (patrz wyżej). Stałe takie odzwierciedlają odwrotność czaso-przestrzeni – odwrotność ta jest wrodzona wszystkim fizycznym wielkościom czaso-przestrzeni.

Czaso-przestrzeń jest dynamicznym, elastycznym bytem (elastyczne continuum = „eter”), która może się rozciągnąć lub skurczyć podczas skoków ilościowych kiedy jest wymieniona, ale nigdy się nie traci, ponieważ jest zamknięta. W rzeczywistości, rozszerzanie i kurczenie się czaso-przestrzeni jest faktyczną (widzialną) manifestacją wymiany energii, którą postrzegamy jako ruch. Dla przykładu, kurczenie się czaso-przestrzeni fotonowej określone jest jako grawitacyjne przyciąganie na poziomie materialnym (patrz Tom II, rozdział 4.8 (lub patrz tutaj)). Jest to powszechny pogląd ludzi, którzy są częścią poziomu materialnego. W mechanice wymiana ta określana jest przez prędkość, która jest uniwersalną wielkością pierwotnego terminu.

Rozciąganie i kurczenie się są jedynymi przejawami ruchu, które określane są przez termodynamikę (np. prawa gazu idealnego, definicja temperatury itd.; patrz Tom II, część 5.). Obecnie, fizyka określa energię statycznie jako przestrzeń albo jakąkolwiek inną zależność wielkości, np. jako masę, czas albo pracę. Jest to powód dlaczego fizycy zawiedli w rozwinięciu idei czaso-przestrzeni jako dynamicznego, elastycznego bytu. Pojęcie materii jest właśnie taką statyczną ideą, która została opracowana w przeciwieństwie do dynamicznej czaso-przestrzeni fotonowej.

Mol Jest Bezwymiarową Stałą

W ocenie konwencjonalnej fizyki, fale elektromagnetyczne reprezentują bezstrukturalne, bezmasowe energie, podczas kiedy materia zawiera masę i strukturę. Masa i materia używane są często w tym samym wydźwięku – równanie Einsteina E = mc² jest typowym przykładem tej semantycznej tautologii. W celu rozstrzygającego obalenia tego dualizmu energia-materia (albo dualizmu korpuskularno-falowego), wykażę w tym miejscu, że masa (zależność energii) wszystkich makroskopowych obiektów może być uzyskana z masy m_p fotonu podstawowego w obrębie matematyki i dopiero później potwierdzona w drugorzędny sposób przez badania empiryczne. Ta nowa derywacja nada również Staremu Testamentowi nowy naukowy szlif (patrz Księga Rodzaju/Pierwsza Księga Mojżeszowa, wers 3: „Będzie światło. I było światło”).

Zaczniemy od kolejnej podstawowej jednostki układu SI dla ilości substancji „mol”, gdzie termin „substancja” używany jest jako synonim dla „materii z masą” (patrz esej pod punktem 24. w Tomie II). Mol każdej substancji definiowany jest jako ilość tej substancji, która zawiera liczbę Avogadra N_A atomów albo cząsteczek. Możemy potraktować atomy i cząsteczki jakiejkolwiek substancji jako potencjały czynnościowe tego poziomu substancji E_mol, zwanego „poziomem molowym”, ponieważ uważa się, że mają stałą energię, odpowiednio masę. Energia systemu „1 mol” może być wyrażona przez Równanie Uniwersalne:

E_mol = E_A N_A = E_A f

Zatem liczba Avogadra N_A jest czasem f poziomu molowego jakiejkolwiek substancji N_A = f. Według nowej aksjomatyki, jest ona stała dla wszystkich substancji (systemów) poziomu molowego. Jednostka SI „1 mol” definiowana jest przez N_A. Jest to abstrakcyjna kategoria, która zbudowana jest zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu i, tak jak ze wszystkimi innymi jednostkami, wymaga to arbitralnego wyboru systemu odniesienia. Liczba Avogadra definiowana jest obecnie jako liczba atomów węgla w 12 gramach ¹²C.

Konkretny system „1 mol” jest typowym przykładem jak buduje się abstrakcyjne poziomy albo systemy czaso-przestrzeni w fizyce. W tym przypadku, „1 mol” jest uznany za „1 potencjał czynnościowy” makroskopowego systemu substancji, który jest U-zbiorem N_A atomów albo cząsteczek; te ostatnie są potencjałami czynnościowymi analogicznego poziomu mikroskopowego (U-podzbiory) materii. Wszystkie te abstrakcyjne poziomy budowane są w obrębie matematyki i zawierają energię czaso-przestrzeni jako element.

Nie ulega wątpliwości, że ten rodzaj rozróżniania czaso-przestrzeni albo materii jest abstrakcyjnym osiągnięciem ludzkiej świadomości. Jako że wszystkie myśli są U-podzbiorami świadomości, ta ostatnia będąca równoważnością czaso-przestrzeni, każda abstrakcyjna definicja systemu albo poziomu czaso-przestrzeni, posiada analogiczny odpowiednik w świecie rzeczywistym. Nasza wiedza o świecie zewnętrznym jest stąd a priori właściwością umysłu, ponieważ ludzki umysł jest częścią czaso-przestrzeni i dlatego też przestrzega Prawa Uniwersalnego. Kant mówi o a priori syntetycznych wnioskach. Z wyższego punktu widzenia duszy, czaso-przestrzeń jest właściwie tworem ludzkiej świadomości.

Dlatego też epistemologiczna strzała naukowej wiedzy wyrusza z umysłu i dopiero wtedy potwierdzona jest w zewnętrznym fizycznym świecie, a nie vice versa jak wierzy się w dzisiejszym naukowym empiryzmie. W rzeczywistości ten poznawczy proces jest zamknięty, tak jak czaso-przestrzeń.

Obecnie podejście empiryczne przeważa w naukach naturalnych, podczas gdy rola świadomości jako źródło wiedzy a priori jest całkowicie zlekceważona. Jest to źródło poznawczej nędzy nauki u progu największej transformacji ludzkości w transgalaktyczną cywilizację 5D – jest to przekonujące, że niedola ta jest zadana samemu sobie i uniemożliwi wielu opornym naukowcom wznieść się, ponieważ głoszą oni fałszywą naukę. Tak jak jest to mało prawdopodobne, że jakakolwiek prasotutka fałszywych wiadomości w masmediach będzie miała jakiekolwiek szanse na podniesienie, dopóki kontynuuje ciemne zwyczaje (kłamstwa, podstęp, manipulacje) ich schodzącego matriksa 3D, jako strategię przetrwania w gwałtownie zmieniającym się świecie.

Jak widzimy, definicja mola odbywa się w obrębie matematyki i wynika liczbą - N_A. Jak może być umieszczona ta abstrakcyjna liczba w relacji z materią (substancją)? Jak zwykle, fizyka ucieka się do błędnej zasady – nowa jednostka masy, tak zwana jednostka masy atomowej u, jest wprowadzona. Odpowiada to 1/12 masy jednego atomu węgla ¹²C. Nowa aksjomatyka ujawnia, że ta cyrkularna definicja stosuje N_A jako współczynnik przeliczeniowy i wprowadza nową jednostkę masy atomowej u w relacji ze standardową jednostką „1 kg”:

u = 10^-3 kg/ N_A = 1,6606 ×10^-27 kg albo

1 u / 1 kg = m_x / m_r = SP(A) = m = f = 1/10^-3 N_A

Z równania tego uzyskujemy Równanie Uniwersalne dla wielkości „masa molowa”:

m_x (kg) = 10^-3 m_r N_A (moli) = E_A f

Równanie to ilustruje „zasadę podobieństwa” – równanie uniwersalne dotyczy czaso-przestrzeni albo jakiejkolwiek jej wielkości. Jako że masa jest zależnością czaso-przestrzeni, zasada ta staje się przekonująca po prezentacji tej wielkości.

Z powyższego równania możemy wyliczyć makroskopową masę molową wodoru M_A z masy podstawowego fotonu h jako masy referencyjnej m_r = m_p. W ten sposób zilustrujemy, jak można uzyskać masę jakiegokolwiek makroskopowego materialnego obiektu z podstawowej masy m_p „niewidzialnego” poziomu fotonowego, który fizycy konwencjonalnie uznają za pustą, bezmasową przestrzeń (?!). W celach dydaktycznych rozpatrzymy masę protonu m_pr i zlekceważymy znacznie mniejszą masę elektronu {wodoru – z ang. Hydrogen}:

M_H = m_pr N_A = (m_p f_c,pr) N_A = 1,007 ×10^-3 kg/mol (= 1g/mol)

W równaniu tym f_c,pr = c/ λ_c,pr jest częstotliwością Comptona protonu i λ_c,pr = 1,321410 ×10^-15 m jest długością fali Comptona tej cząsteczki. Ta ostatnia jest znaną naturalną stałą (patrz Tabela 1). To samo równanie może być zastosowane dla każdego innego elementu w tablicy Mendelejewa albo jego substancji.

Konkludujemy:

Jest możliwe wyliczenie masy każdego obiektu materialnego z masy podstawowego fotonu m_p, to jest z „masy światła”.

Zawdzięczamy to „biblijne” osiągnięcie nowej Aksjomatyce, która eliminuje religię jako kosmologiczny koncept pochodzenia świata (patrz wszystkie moje książki o Gnozie i artykuły na tej stronie). Jej sekret leży w nowatorskim spostrzeżeniu, że czaso-przestrzeń jest zamkniętym bytem – możemy zawsze porównać czaso-przestrzeń jakiejkolwiek pary systemów lub poziomów czaso-przestrzeni.

Fizyka mogłaby być rzeczywiście tak zrozumiała jak religia dla laika, pod warunkiem, że podchodzi się do rzeczywistości w logiczny i dedukcyjny sposób. Obydwa pola intelektualnych starań nie potrzebują interpretatora, np. księdza albo specjalisty. Obydwoje mogą być zastąpieni przez matematykę – a matematyka przez nową Aksjomatykę, która jest stosowaną logiką. Logiczne myślenie samo w sobie jest zdolnością a priori umysłu i jest zatem dostępne każdemu.